the johns...

 john, jon, jonny, john-alex, johnstone en the johns

john nelson

jon brooks

jude johnstone

johnny kaplan

john-alex mason

 

 Als je er lang naar kijkt is John eigenlijk een wat merkwaardig gespelde naam. Het is dan ook geen wonder dat je hem op veel verschillende manieren gespeld tegenkomt. Hier in Nederland heb ik al wel een Sjonnie ontmoet, maar ook een Jhonnie en een Jonhy. Afijn, het toeval wilde dat er binnen een korte periode een aantal muzikale Johnny's binnenkwamen hier. Hoewel ze soms behoorlijk van elkaar verschillen ben ik zo brutaal ze hier bij elkaar te bespreken.
 

John Nelson - Tengo Renchito

John Nelson schreef alle liedjes voor Tengo Renchito zelf, produceerde het album, zong en speelde naast gitaar ook mandoline, bas, harmonica, percussie, lapsteel, keyboards, een hammond B3-orgel en slidegitaar. Voor de drumpartijen en de violen heeft hij wel wat muzikanten ingehuurd, en Jane Milford zorgtr voor een mooie tweede stem. Nelson schrijft ingetogen liedjes die hij fraaie country-getinte arrangementen meegeeft. Je kunt het ook americana of countryrock noemen, maar hij houdt zijn liedjes stteds mooi intiem, en weet zo een aangenaam sfeertje rond zijn liedjes te bouwen. Mooi plaatje.

Jon Brooks - Ours and the Shepherds

Jon Brooks is een Canadese singer/songwriter die hier over de oorlog zingt in zelfgeschreven liedjes. De eerste en de tweede wereldoorlog, en de Canadese soldaten die vochten in Europa, daar gaat het vooral over, en dan komen we bijvoorbeeld ook een liedje tegen dat Groesbeek heet, met de uitleg dat daar 2338 Canadese soldaten liggen begraven op het Canadese Oorlogskerkhof. Indrukwekkende liedjes, met een doorleefde stem gezongen, en arrangementen die daar in hun treffende soberheid perfect op aansluiten. Een echt nadrukkelijk anti-oorlogsalbum is het niet geworden, meer een eerbetoon aan de Canadese soldaten die hun leven gaven voor de vrijheid van Europa. En tussen de regels door is het wel degelijk een subtiele, aangrijpende aanklacht tegen de oorlog in al zijn verschijningsvormen. Een indrukwekkend album.

The Johns - Foresight/Poorsight

Alternatieve, lome rock uit Chicago van een band die met de naam The Johns eigenlijk anonimiteit lijkt na te streven, waarbij de zanger opmerkelijk genoeg Jon heet, zonder h. Maar voor anonimiteit is hun muziek eigenlijk net te goed. Hun debuutalbum bevat vooral pianogestuurde rustige, maar trefzekere rock, en de broers Scarpelli schrijven mooie persoonlijke liedjes die je na twee keer zo meezingt. Aangename, uitstekende poprock. Gewoon goed.

Jude Johnstone - Mr. Sun

Dankzij haar achternaam mag deze dame vandaag ook meedoen. Johnstone schreef zelf alle liedjes op Mr Sun, haar vierde album, en als liedjesschrijver heeft ze al een succesvolle loopbaan achter de rug - haar liedjes zijn al opgenomen door onder meer Johnny Cash, Bette Midler, Emmylou Harris, Bonnie Raitt en Stevie Nicks. Zelf heeft ze niet echt een sterke stem, maar de bluesy, jazzy arrangementen maken veel goed. Toch is het mij allemaal net een tikkeltje te gladjes allemaal, waardoor het ondanks de prima melodieën en teksten allemaal wat van me afglijdt. Maar als je van laidback jazzy liedjes houdt moet je deze cd zeker beluisteren. Of als je zelf zanger of zangeres bent, op zoek naar goed materiaal. Want die liedjes, daar is helemaal niks mis mee.

Jonny Kaplan & The Lazy Stars - Seasons

In het titelnummer van Seasons lijkt Jonny Kaplan op de elektrische Bob Dylan te willen lijken, en soms doet hij ook wel denken aan Bruce Springsteen of Tom Petty, maar hij heeft helaas niet het songschrijverstalent van deze heren. Daar zouden we het bij kunnen laten, maar Kaplan maakt wel lekkere stevige rockliedjes, en hij is, als je hem even niet met de echt groten vergelijkt, zeker niet slecht. Stevige gitaarrock, goed voor de nodige muzikale vitaminen. En misschien moet Kaplan gewoon nog even doorgroeien en een echt eigen geluid kweken.

John-Alex Mason

Op het hoesje zie je een jonge, blonde, blanke jongen, terwijl er uit de boxen een zware, donkere stem klinkt die je eerder bij een oude zwarte blueszanger zou verwachten. Mason verrast verder met zeer prima gitaarwerk, waarbij hij pure, oude, soms elektrische blues speelt zonder ooit belegen te klinken. Shake 'em On Down, Boll Weevil en Shake Your Moneymaker zijn wat van de traditionals die hij mooi naar zijn hand weet te zetten, maar Mason laat ook horen dat hij zelf prima bluessongs kan schrijven. Rabbit Song klinkt bijvoorbeeld alsof het uit de jaren dertig komt. En zo is er veel meer moois te vinden op dit album. Voor bluesliefhebbers zeker aanbevolen.

terug naar de startpagina van moors magazine