- warner bros, columbia en arista
Eric Andersen - 1969
Een nieuwe start bij een grote
platenmaatschappij, dus een langspeelplaat die gewoon Eric Andersen
heet. Je krijgt een beetje de indruk dat hij wat vrijheid heeft moeten
inleveren voor de voordelen van een grote platenmaatschappij. Een beetje
vreemde, wisselvallige plaat, met afwisselend stevige nummers
en ballads, maar het evenwicht is een beetje zoek. Er staan prachtige nummers op als Lie with me, maar als geheel maakt de plaat
een minder uitgebalanceerde indruk. Ik heb een tijd een bandje gehad waar de nummers in een andere
volgorde opstonden, en daar werd de plaat al een heel stuk beter van. Met
terugwerkende kracht is dit toch wel een mooi coutryrockjuweeltje, met een
aantal topmuzikanten als Charlie McCoy op mondharmonica, Weldon Myrick op
pedal steel, drummer Ken Buttrey, en sublieme muzikanten als Norbert Putnam, Andy Johnson, David Briggs
en Paul Harris. Mooie trieste liedjes als Sign of a Desperate Man, en
het afscheidsliedje voor Debbie Green, Go Now, Deborah.
Avalanche - 1970
Het lijkt er op dat Warner Bros dacht met
Andersen een echte rocker in huis te hebben gehaald. Hij was dan ook
bevriend met Patti Smith, Janis Joplin, Eric Clapton, Lou Reed en nog wat bekende en
minder bekende rockers. Vandaar wellicht deze stevige plaat, met hier en
daar zelfs wat psychedelische effecten. Ook hier houdt Andersen zich
wonderlijk goed staande, al floppen beide platen en wordt hij er bij Warner
Bros uitgeknikkerd.
Er is in deze periode door Warner Bros ook nog de prima single Born Again uitgebracht,
waarmee hij zelfs op tv kwam in de Johnny Cash Show (check YouTube!),
die helaas niets deed, en die ook bij de heruitgave op cd (alleen in Japan
overigens) niet meegenomen is.
Eric Clapton zou eigenlijk meespelen op dit album, maar Andersen werd zelf
te ongeduldig en kon geen twee maanden wachten tot Clapton tijd had,
maar verspeelde daarmee wel de extra publiciteit die hij daarmee had kunnen
krijgen. Avalanche is Andersen stevigste rockalbum, en staat nog steeds als
een huis.
Blue River - 1972
Blue River was de eerste plaat die Andersen voor
Columbia maakte, en het was zijn eerste echte succes. Lovende recensies,
onder meer in Rolling Stone, en de plaat verkocht redelijk. Het is ook nog
steeds een mooie, uitgebalanceerde plaat met een aantal prachtige liedjes.
Het leek er op dat Eric eindelijk zijn perfecte vorm had gevonden. Een mooi
melancholiek album met een aantal tijdloze nummers die nog altijd overeind
staan.
Norbert Putnam produceerde het album, en we horen hier niemand minder dan
Joni Mitchell een tweede stem zingen in het titelnummer Blue River. Verder
horen we onder meer nog the Jordanaires, David Bromberg, Andy Johnson,
Florence Warner, David Briggs, Grady Martin en Kenneth Buttrey. Een bijna
vergeten meesterwerkje, en een van de allermooiste albums van de jaren
zeventig.
Stages - The Lost Album - 1991
Hier smokkelen we even, want wat er toen
gebeurde was een kleine ramp. Eric maakte voor zijn nieuwe plaat, de
opvolger van Blue River, opnamen in New York en Nashville, en iedereen was
zeer tevreden met het resultaat. En toen raakten de banden zoek. Echt zoek. Dat
verstoorde de relatie met de platenmaatschappij behoorlijk, zelfs zo, dat
hij er wegging, en overstapte naar Arista. Pas een kleine twintig jaar later
werden de banden in een mysterieus archief van Sony weergevonden, en werd de plaat als
The lost album alsnog
uitgebracht. Chronologisch hoort hij dus hier te staan, maar in
werkelijkheid kwam hij veel te laat, en dat was voor de carriëre van Eric
Andersen niet minder dan een echte ramp, want het momentum, na het
succesvolle Blue River, was definitief voorbij..
The Lost Album blijkt achteraf overigens wel degelijk een juweel van een
plaat te zijn, die een aanschaf meer dan waard is.
Be true to you - 1975
Drie jaar na Blue River kwam de opvolger uit op
het Arista-label. Een bijzonder mooie plaat, maar iets te overgeproduceerd,
soms wat te wollig, met een
paar fraaie uitschieters: het achteeneenhalve minuut durende Time run
like a freight train bijvoorbeeld, en The blues keeps falling like
rain, een blues waar je zelf bijna depressief van zou worden; een echte
blues dus. En het magnifieke Moonchild River Song.
Het momentum was echter blijkbaar voorbij,
de plaat werd door pers en publiek nauwelijks of niet opgepikt. Je kunt de frustratie van Andersen ook bijna
horen, en het verschil met de opnames van the lost album zijn
opmerkelijk. Klinken de nummers daar ontspannen en tegelijk geconcentreerd,
hier hoor je dat dat "perfecte album" opnieuw overgedaan moest worden, en zo
ontspannen en geconcentreerd als die eerste keer wordt het dan nooit weer. Alleen die ene prachtige blues is wel heel erg goed op deze
plaat. En, eerlijk is eerlijk, eigenlijk is dit ook een klein meesterwerkje,
al zijn de blues zo deprimerend neerslachtig dat je de depressie van
Andersen er bijna lijfelijk door kunt voelen. Een pijnlijke plaat.
Sweet Surprise - 1976
Toen deze plaat in 1976 uitkwam heb ik meteen
drie exemplaren besteld, omdat er al een aantal mensen in mijn omgeving
waren die ik er een zeer groot plezier mee kon doen. Want vrijwel iedereen
die ik Blue River cadeau deed werd fan. Twee van die drie platen
waren misdrukken, wat betekent dat beide plaatzijden met hetzelfde nummer
begonnen... Hoeveel pech kun je als artiest eigenlijk hebben?
Misschien viel hij daarom in eerste instantie ook wel een beetje tegen, al moet ik bekennen dat
hij bij herbeluistering toch erg goed blijkt te zijn. Het punt is: bij elke
plaat van Eric Andersen moet je als luisteraar weer even omschakelen, want
je krijgt nooit een herhaling van het vorige album, maar steeds iets nieuws,
en dat is altijd even wennen. Wat blijft is de onmiskenbare stem van
Andersen, de fraaie liedjes met altijd uitstekende teksten en de uitstekende
arrangementen die ervoor zorgen dat elk liedje optimaal voor het voetlicht
komt. En die arrangementen zijn ook altijd weer zó goed dat elke
Andersenplaat eigenlijk wel een groeiplaat is, die beter wordt als je hem
vaker draait.
Ook hier heeft hij een paar topartiesten de studio in weten te lokken, onder
meer Happy Traum, Tim Schmidt (Poco), Ben Keith (pedal steel), Tom Scott
(sax), Arlen Roth (gitaren), Tom Sellers (keyboards en productie).
Andersen zelf had er na deze plaat even genoeg van, want ook deze flopte. Eric Andersen verdween naar Europa, waar hij rondreisde en naar Noorwegen trok, het land van zijn voorouders.