Toen ik zestien, zeventien was gingen we in de opruimingsperiode op de brommer vanuit Maastricht naar Heerlen en Geleen, waar een paar platenzaken waren die altijd interessante en obscure platen in hun opruimingsbakken hadden liggen. En, nog een belangrijk punt: je mocht alles beluisteren. Dus elk singletje waarvan het hoesje interessant leek werd eerst even gedraaid.

Zo kom ik aan de single van The Forum die je linksboven ziet. Een “One Hit Wonder” kun je dit nauwelijks noemen, want het nummer was alleen een bescheiden hit in Los Angeles, en haalde in Amerika zelfs de top dertig nieteens. Toch is The River is Wide een geweldig nummer, met een grommende en scheurend zingende zanger die alles in de strijd gooit en een Phil Spector-achtige orkestratie die het nummer net genoeg bombast geeft. De achtergrondzangeressen vallen nauwelijks op, maar die mogen op de achterkant hun gang gaan in het extreem contrasterende, mier- en mierzoete I Fall in Love, dat zó verschrikkelijk “over the top” is dat het weer leuk wordt.
Kortom: een van de singles die ik al jaren koester en met een zekere regelmaat ook met veel plezier draai.

Nu blijkt The Forum ooit een langspeelplaat te hebben gemaakt, die onlangs op cd is heruitgebracht, met het nodige restmateriaal. Ik was uiteraard zeer nieuwsgierig, maar het geheel bleek toch wat ontluisterend. The Forum bleek een derderangs nachtclubact te zijn waarbij een lelijk, klein, schriel mannetje met twee mooie, rondborstige vrouwen optrad. Producer Les Baxter bleek toch wat in de zanger Phil Campos te zien en lijfde hem eerst in bij zijn “Baxter’s Balladeers” die wel wat deden denken aan “the New Christie Minstrels” (een club folkies waar Barry McGuire ooit begon – in Baxters Balladeers begon onder meer David Crosby zijn carriëre).
Onder de naam The Forum werd één langspeelplaat gemaakt die volledig flopte, na het ook al minimale succes van de single. Als je de hoes van de lp ziet denk je eerst dat het om een relipop-plaat gaat, maar als je hem omdraait zie je het trio, en dat geeft weer een heel ander beeld.

De plaat blijkt vreselijk slecht te zijn. Het is eigenlijk het product van Les Baxter, iemand die zich altijd met middle-of-the-road muziek had beziggehouden en die nu wel een graantje wou meepikken van de psychedelische hippiesound van de jaren zestig. Dat betekende dus in dit geval dat er blijkbaar rustig vals mocht worden gezongen. Als je er dan een psychedelisch vervormd stukje piano achter plakt lijkt het net of dat vals zingen ook zo hoort. Achteraf een fraai staaltje van onbedoelde humor.

Toch blijven de twee nummers van de single overeind staan. Wat me wel duidelijk werd is waarom het na die single nooit wat geworden is met die groep. Het trio ging al vrij snel na het floppen van de langspeler uit elkaar. De zanger en de blonde dame trouwden en gingen als duo door in het nachtclubcircuit, waar ze nooit uit zijn gekomen.
Op de cd staan ook nog drie instrumentale tracks die ooit nog ingezongen hadden moeten worden. Curieus genoeg is één van die drie nummers het Nederlandse “Such a Cad” van Les Baroques.

Ondanks de ontluistering zou ik The River is Wide graag eens op een verzamelaar zien van “bijna-one-hit-wonders”, want daar zijn er heel wat meer van die zeer de moeite waard zijn.