![]() |
de
verbazingwekkende mela tenenbaum |
|
In een rechtvaardige wereld zou Mela Tenenbaum wereldberoemd zijn. Tenenbaum is niet alleen de beste violist die er op dit moment rondloopt, ze is bovendien een begaafd beeldend kunstenaar. Haar geschiedenis is al even verbazingwekkend als haar vioolspel. Mela Tenenbaum komt uit de Oekraïne en is daar weggevlucht na de val van de Sovjet Unie, en na de ramp met de kerncentrale in Tsjernobyl, waar haar kinderen zwaar gewond raakten. Om de levens van haar kinderen te redden vertrokken zij en haar gezin met achterlating van zowat alles wat ze bezaten naar de Verenigde Staten. Daar ontmoette ze Richard Kapp, die niet alleen haar talenten, maar ook haar gedrevenheid herkende. Ze werd concertmeester en eerste violiste van Kapp's Philharmonia Virtuoso, en maakte met hem samen inmiddels zeer veel verbijsterend mooie opnames, die voor een deel terug te vinden zijn op cd's van Kapp's platenlabel Essay. Al in de Oekraïne was Tenenbaum een violiste die gezien werd, met name door collega's en door componisten, die graag speciaal voor haar componeerden. Eén van die composities (van Klebanov) kwam via een lange omweg op cd terecht. Die regionale beroemdheid liet ze ook achter zich toen ze naar Amerika vertrok. Pas na haar vertrek uit de Sovjet Unie leerde ze Engels, maar ze spreekt dat nu beter dan veel Amerikanen, zoals je zelf kunt horen op de bonus-cd bij de dubbel-cd met Sonates en Partitas van Bach, waarop ze uitlegt waarom ze die stukken speelt zoals ze ze speelt. Je hoort daar ook in haar verhaal de passie en gedrevenheid waarmee ze muziek maakt doorklinken. Als je klassieke muziek vooral plezierig vindt als rustgevende achtergrondmuziek hoef je eigenlijk niet verder te lezen, want de muziek die Tenenbaum maakt is absoluut niet geschikt als achtergrondmuziek. Dat komt vooral ook door het vuur en de energie waarmee ze zich elke keer weer in die muziek stort. Er spreekt ook een gezond stukje gebrek aan respect uit - ze speelt de muziek steeds alsof de compositie gisteren speciaal voor haar geschreven is, zo lijkt het wel. En het is net als met de blues - als je de klassieke bluesnummers braaf speelt wordt het een saaie boel en krijg je bijna vanzelf achtergrondmuziek, maar als je zoekt naar de kern van de muziek, naar de basis, dan kom je als vanzelf uit bij een iets ruwere uitvoering, die veel meer recht doet aan de geest van de compositie dan de technisch perfecte uitvoeringen die je al te vaak hoort. Tenenbaum slaagt daar elke keer weer in, waardoor je bewondering voor haar groeit bij elke volgende cd van haar die je hoort. Waarmee ik niet wil zeggen dat Mela Tenenbaum technisch gebrekkig zou zijn - integendeel zelfs - we hebben hier te maken met iemand die virtuoos viool en viola speelt, alleen gaat ze altijd nog een stapje verder en kun je steeds horen dat de muziek volledig doorvoeld en intens gespeeld wordt. Ze laat je geregeld happend naar adem van bewondering achter, maar weet je ook echt te raken, zodat je op momenten echt met een brok in je keel zit te luisteren. Gelukkig zijn er bij Essay al heel wat cd's met haar uitvoeringen te vinden. We zetten er hier een paar op een rijtje die absoluut de moeite waard zijn.
|