Pierce Pettis is een singer/songwriter die folkmuziek maakt die mooi, beschaafd gearrangeerd klinkt. Daardoor hoor je pas na een aantal keren luisteren hoe goed hij eigenlijk is. Collega-muzikanten waren daar al langer van overtuigd, en daardoor heeft hij hier wat bekende namen om zich heen kunnen verzamelen. Van sommigen, zoals bassist Danny Thompson, weet je al vantevoren dat elke plaat waar hij op meespeelt de moeite waard is, en dat geldt ook voor een drummer als Kenny Malone. En dan heb je al een ritmesectie die een bijzonder fraaie bodem kan leggen voor de zeer geslaagde liedjes van Pettis. Daarnaast hoor je onder meer de topfiddler Stuart Duncan en Alison Brown.

Pettis schrijft teksten die gaan over dagelijkse zaken, maar hij weet er toch een universele draai aan te geven terwijl de liedjes tegelijkertijd licht blijven, en je regelmatig moet glimlachen. Warme muziek. Hij schrijft bijvoorbeeld over zijn zoontje dat ADD heeft (Black Sheep Boy), en dat wordt dan een grappig, maar ook aangrijpend liedje. Een liedje over Leonardo da Vinci krijgt ook een persoonlijke dimensie, en in een liedje over zijn jeugd (Alabama 1959) waarin zijn moeder hem leert beleefd met negers om te gaan weet hij precies de goede toon te treffen.

Maar het zijn niet alleen de teksten die indruk maken, het is ook de muziek, die wat betreft diepgang en ingenieuze aanpak perfect bij de teksten past. Als het niet zo oubollig klonk zouden we hem een moderne dichter/troubadour noemen. Een zeer mooie cd.