![]() |
lenny solomon
- songwriter extraordinaire |
|
We hebben een zwak voor Lenny Solomon. De man
schrijft heerlijke en ook aangrijpende en mooie liedjes die bij mij
blijven hangen. Naar aanleiding van zijn vorige cd
Armando's Pie had ik al een
e-mail-interview met hem waarin hij aangaf dat zijn volgende album weer
met een band zou worden opgenomen. Dat album ligt er nu, en het is zijn
beste plaat tot nu toe geworden. Waren zijn vorige alums steeds een
verzameling zeer prima liedjes, dit is voor het eerst daarnaast een mooi
uitgebalanceerd, afgewogen album geworden. Dat is voor een deel te danken aan de band - met bijvoorbeeld een lekker losse drummer die een nummer als Nashville Star precies de juiste losse swing geeft. De liedjes gaan onder meer over losers - de muzikant die in Nashville Star op de "dotted line" heeft getekend, maar die in plaats van beroemd te worden voor peanuts blijft spelen, maar ook de sukkel die verlangt naar de Other Side Of The Street. Er zijn liefdesliedjes, een liedje over sneeuw, een liedje over het muziek maken samen met anderen en waarom dat zo leuk is, maar ook een buitengewoon kritisch liedje, Let's Go To Mars, over Bush, waarin het cynisme van de Bushgang mooi verwoord wordt - "we zijn nu wel uitgespeeld in Irak en Afghanistan, kom, we gaan naar Mars, dan hebben we ook geen gezeur meer over luchtvervuiling". Er wordt, als gezegd, uitstekend
gemusiceerd door de hele band, maar er wordt ook zeer fraai twee- of
driestemmig gezongen. Solomon zelf heeft een prettige, licht hese stem.
Die samenzang is overigens nooit te strak, en altijd in dienst van het
liedje. En die liedjes zijn allemaal even sterk. Goede teksten, maar ook
mooie, pakkende melodieën die blijven hangen. Als de cd niet op staat
lopen we hier zelf nu zijn liedjes te zingen. Van Let's Go To Mars
tot en met het prachtige Island Of Misplaced Souls waarin Solomon
zelf de tweede stem voor zijn rekening neemt.
|