transatlantic connections - 3
Emmylou Harris
Emmylou Harris is de gedroomde tweede stem, en ze zong dan ook met heel wat mensen mee, vrijwel altijd op hun verzoek. Toch heeft ze ook een respectabel aantal goede tot zeer goede solo-albums op haar naam staan. Altijd een goede band om zich heen, altijd een feilloze liedjeskeus. Een genot om zo iemand bij zo’n programma te hebben.
- Profile
- Duets
- Wrecking ball
- Stumble into grace
Mary Black
Mary Black is in Ierland een beroemde zangeres. Ze is, eerlijk gezegd, al wel wat over haar hoogtepunt heen. Ze klinkt nu een beetje als een schaduw van zichzelf, en dat is erg jammer, want ze heeft wel een paar hele mooie platen gemaakt, die nog steeds staan als een huis, maar in de sessions maakte ze niet echt veel indruk.
- The holy ground
- Babes in the wood
- Collection
- No frontiers
- By the time it gets dark
Guy Clark
Guy Clark is een singer/songwriter die onder collega’s zeer hoog gewaardeerd wordt. Hij heeft dan ook een paar klassieke prachtliedjes op zijn naam staan. Bij de sessions was hij, laten we zeggen, enigszins onder alcoholische invloed, waardoor hij op een bepaald moment bijna van zijn kruk flikkerde, maar de muziek leed er gelukkig geenszins onder.
- The essential Guy Clark
- Keepers
- The dark
Karen Matheson
Karen Matheson is de zangeres van de groep Capercaillie, die een mooie moderne mix maakt van Keltische muziek en folk, met allerlei andere moderne invloeden. Te stevig en te bijzonder voor new age. Karen kan daarnaast ook een bijzonder mooie tweede stem neerzetten, waardoor je in de sessions af en toe ademloos zat te luisteren. Ze heeft ook een paar soloplaten gemaakt, die uitstekend schijnen te zijn.
- Capercaillie – Beautiful Wasteland
- Capercaillie – Dusk till dawn – the best of Capercaillie
- Karen Matheson – The dreaming sea
- Karen Matheson – Time to fall
Martyn Bennett
Martyn Bennett is misschien wel de meest verbijsterende van de musici in de sessions. Hij speelt de doedelzak, en nog een aantal instrumenten, en maakt daar iets mee dat volledig van deze tijd is, en misschien is hij zijn tijd wel een stukje vooruit. Bijzondere muziek met veel samples, en eigenlijk nergens mee te vergelijken.
- Bothy culture
- Hardland
- Glen Lyon Song Cycle
De belangrijkste deelnemers aan The Transatlantic Sessions deel één heb je al gezien, maar er deden nog wat bijzondere gasten mee, al waren er ook wat musici die op mij niet al te veel indruk maakten, zoals de wat al te ingetogen zangeres van de groep Altan, Mairéad Ni Mhaonagh, of de harpspeelster Savourna Stevenson, die overigens met Danny Thompson en June Tabor wel een hele mooie plaat gemaakt heeft.
Michelle Wright is een Amerikaanse countryzangeres van het hardere soort die hier voor haar doen aardig op dreef was, maar ook geen blijvende indruk achter liet. Dat geldt ook voor Rod Patterson, een zanger die voor mij op de achtergrond mag blijven. Iemand als Phil Cunningham maakte wel indruk, maar meer als ondersteunend muzikant op pennywhistle en accordeon, dan als solo-artiest.
Verder waren er nog wat virtuoze mensen als Mark O’Connor, een Amerikaanse fiddler die technisch geweldig is, maar die met zijn spel bij mij niet binnen komt. Alleen virtuoze techniek is toch niet voldoende.
De Ierse Davy Spillane bespeelt de uillean pipes en zogenaamde low whistles, die hij bovendien zelf maakt. Ook hij is meer dan virtuoos, maar hij weet er wel wat meer gevoel in te leggen. Zijn platen vind ik dan weer net iets te traditioneel klinken om interessant te zijn.
Donal Lunny tenslotte is een van de invloedrijkste Ierse musici, al zie je dat zo niet aan hem af. Een vrij onopvallende figuur in een houthakkershemd, maar een meester op de bouzouki, en een geweldig arrangeur. Zijn cd Coolfin is meer dan de moeite waard.