Het is een album geworden met instrumentals, zoals de titel al aangeeft - Chansons Sans Paroles, liedjes zonder woorden. Er wordt heel af en toe wel gezongen, maar dan inderdaad zonder woorden, een melodielijn die tegelijk door de zangeres en de violist wordt gevolgd, met soms ronduit verbluffend resultaat. Dat geldt ook voor de momenten dat Vandenabeele zijn viool als tokkelinstrument gebruikt. Dat levert adembenemend mooie muziek op waarbij de viool als tokkelinstrument een opvallend markant eigen geluid blijkt te produceren. Prachtig.
De muziek is ingetogen, rustig, gedragen, maar heeft één belangrijke kwaliteit die je bij new agemuziek vergeefs zult zoeken. Vandenabeele weet namelijk in elk nummer een spanningsboog te creëren. En dat niet alleen - hij weet het hele album een spanningsboog te geven, waardoor je als toeschouwer op het puntje van je stoel zit te genieten. De muziek is daardoor tegelijk spannend en melancholiek. En zijn muzikale gasten heeft hij, zo lijkt het, gekozen op hun vermogen diezelfde spanning in stand te houden. Of het nu gaat om de sublieme accordeoniste Anne Niepold, om de oudspeler (alhoewel, op het hoesje is geen sprake van een oud, dus het zal een verwant snaarinstrument zijn), de fenomenale bassist Arne van Dongen of de percussionist, ze spelen allemaal op het scherpst van de snede.
Ondertussen moeten we ook de prachtige melodieën niet vergeten, want Vandenabeele kan niet allleen tokkelen op zijn instrument, hij kan ook met lange halen voluptueuze, meeslepende melodielijnen uit zijn instrument toveren. Alle composities zijn overigens van zijn hand. Ook de oriëntaals klinkende nummers. Muziek om met volle overgave verliefd op te worden. Een juweel van een album.
- Wouter Vandenabeele - Chansons Sans Parole - homerecords.be 4446026