Over de hele wereld komen er berichten binnen van criminelen die allerlei verschrikkelijke misdaden opbiechten na het zien van de jezusfilm van Mel Gibson. Zo vergaat het mij nu ook ongeveer. Toen ik het krantenberichtje las dat je hiernaast kunt lezen, kreeg ik de onbedwingbare neiging op te biechten dat ook ik af en toe een boer laat. Dat is dan weliswaar niet onder het telefoneren, maar het is in principe natuurlijk net zo verderfelijk. Bij mij is het zo dat als ik tien minuten of een kwartier op de fiets zit, ik door het trappen blijkbaar zoveel lucht naar boven heb gepompt dat ik dan één of twee boeren moet laten. Meestal in stilte natuurlijk, maar soms, ’s avonds laat op een uitgestorven straat laat ik er wel eens eentje ongegeneerd door de lucht bulderen. Zo. Dat lucht op. Het is eruit.

Vroeger was boeren een veel geaccepteerder verschijnsel, in ieder geval binnenshuis in je eigen gezin. Ik herinner me dat er elke week bij ons thuis een avond geklaverjast werd door mijn vader en een paar zwagers. Je hoorde dan regelmatig iemand zeggen “Geef die boer een stoel”.
Eén van mijn ooms, ome Pierre, nam altijd alles letterlijk wat er gezegd werd, met soms verrassende gevolgen. Zo zei mijn ome Theo tijdens het kaarten een keer “Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?”, waarop mijn vader zei: “Pierre, ga eens even kijken wat Theo aan zijn fiets heeft hangen”. Pierre staat op, loopt naar het schuurtje en komt even later terug met de mededeling “Theo is hier helemaal niet op de fiets, hij is met de auto”…

Ook kan ik me een familie-etentje bij de Chinees herinneren, waar een van mijn neefjes uitgebreid zat te boeren tijdens het eten. Dat hoorde ook toen, veertig jaar geleden, al absoluut niet, maar de Chinese kok en zijn hulpje stonden handenwrijvend verheugd in de deuropening te kijken, want het smaakte blijkbaar uitstekend.

En nu blijkt uit een eigenaardig onderzoek (wie bedenkt de vragen, en wat denk je met de antwoorden te bereiken?) dat boeren weer helemaal terug is. Tja.