Mijn vader was een timmerman die zich opgewerkt had tot uitvoerder in een aannemersbedrijf dat zich had gespecialiseerd in restauratie van oude tot zeer oude panden. In Maastricht was hij onder meer verantwoordelijk voor de restauratie van de Stokstraat en het voormalige Bonnefantenmuseum.

Toen hij overleed bleef er een kelder vol gereedschap over. Gereedschap waar hij altijd zeer zorgvuldig mee omgegaan was. Hij maakte ook regelmatig iets zelf als dat handiger was, zoals een priem met een handig handvat. Wij, zijn kinderen, zijn absoluut niet handig, en van sommige gereedschappen zouden we zelfs niet weten hoe we die moesten gebruiken. Toch heb ik regelmatig vol bewondering een van zijn oude schroevendraaiers in de hand. Ik denk dan altijd even aan de zorgvuldigheid en de liefde waarmee hij voor zijn eigen plezier aan het werk was.

En de eerbied waarmee hij zijn gereedschap behandelde. De aandacht waarmee spullen na gebruik weer werden schoongemaakt en ingevet, de aandacht waarmee verfkwasten werden schoongemaakt en opgeborgen. Verfkwasten die vaak zeer ver waren afgesleten, maar dan kon hij je enthousiast duidelijk maken dat juist die afgesleten kwasten zo lekker verfden. Kortom – dat gereedschap was speciaal, en daarom wordt het door mij nu ook bewaard.

Iemand wist mij overigens te melden dat het gereedschap onderaan deze pagina bedoeld is om een handzaag na het slijpen te “zetten” dat wil zeggen de tanden een beetje om te buigen, zodat de zaag een goede zaagsnee geeft.

• Meer gereedschap