1 Aanzwellende muziek onder quizzen

Eén van de kleine geneugten van het leven was altijd het kijken naar een goede quiz. Het is heel bevredigend als jij het beter weet dan de sukkel die op tv zijn best zit te doen. Tegenwoordig worden de meeste quizzen voor mij onverdraaglijk door de muziek die er bijna standaard onder wordt gezet, met name als het spannend dreigt te worden. The weakest link is een goed voorbeeld; daar zijn de laatste vragen voor mij volstrekt onverstaanbaar geworden. Hetzelfde geldt ook voor een vrij brave quiz als de Nieuwsquiz, van de NCRV notabene. Als daar de finale gespeeld wordt ontvlucht ik de kamer omdat de muziek zo naar en doordringend wordt dat ik er koppijn van krijg. En dat bedoel ik heel serieus.
Het voordeel is natuurlijk dat je minder tijd besteedt aan domme spelletjes op tv…

2  Kerstafleveringen in de zomer

Amerikaanse series worden hier meestal vrij willekeurig uitgezonden. De volgorde wordt met een beetje geluk nog wel aangehouden, maar er mist regelmatig een aflevering, en je moet vooral bij de commerciële zenders maar afwachten of de serie die je nu net leuk genoeg vindt om te volgen, wel op dezelfde dag op dezelfde tijd zal worden uitgezonden volgende week. Maar het irritantste is de kerstaflevering die doodgemoedereerd midden in de zomer wordt uitgezonden, of in het voorjaar, of….

3  Ontbrekende aftiteling bij films

Vooral commerciële zenders zijn er vrij rigoureus in. Als een film is afgelopen volgt er meteen zwart beeld met de naam van de filmmaatschappij. Einde. Dat er af en toe ook films zijn die leuke verrassingen in de aftiteling verstopt hebben, of dat je als kijker soms heel graag wilt weten wie de muziek verzorgde… het kan de cultuurbarbaren weinig schelen. Het ergert me elke keer weer.

4 Ongevraagde pauzes

De reclameblokjes midden in series en films zijn we inmiddels gewend. Je kunt even plassen of even bijschenken. Daar zeuren we niet meer over. Maar films die onderbroken worden door een compleet ander programma, waardoor je soms drie kwartier moet wachten op de tweede helft, dat vind ik echt onacceptabel. Ik begrijp het ook niet, want het is gewoon een effectieve manier om je publiek weg te jagen.

5 Beroerde vertalingen

De ondertiteling laat nogal eens te wensen over, zeker als het gaat om series waar een zekere gerichte belangstelling voor nodig is. SF of fantasy bijvoorbeeld. De vertaler heeft zo te zien ook altijd te weinig tijd, en dus wordt het eerste woord uit het woordenboek genomen. Dat leidt soms tot tenenkrommende ondertitels.
Onderwerpen waar de vertaler geen kaas van gegeten heeft verzekeren je ook van verbazingwekkende omzettingen. En soms is zo’n onderwerp gewoon muziek. Je hoort iemand Christina Aguillera zeggen en er staat Kristina Hagileria. Tja.

6 Bewegende beelden

Het begon voor mijn gevoel bij New York Police – de camera die steeds wegzwenkt en als het ware met de kijker meekijkt. Ik moest er toen erg aan wennen, maar bij deze serie wordt het tamelijk ingetogen gedaan, en dan is het niet echt hinderlijk. Echt vervelend wordt het als er een regisseur aan het werk is die wil laten zien hoe creatief en flitsend hij wel niet is. Dan gaat de camera bijvoorbeeld om twee met elkaar pratende mensen heen draaien (te zien bij veel Engelse series), of het beeld beweegt voortdurend op zo’n manier dat ik er echt letterlijk misselijk van word. De Scandinavische Beck-serie is een mooi voorbeeld – daar kan ik geen tien minuten naar kijken zonder dat mijn maag zich omdraait. En dat terwijl de rest van het gezin hier er geen last van heeft. Een hoogstpersoonlijke ergernis dus.

7 Pratende koppen

Het schijnt tegenwoordig absoluut noodzakelijk te zijn bij elke gebeurtenis de straat op te gaan en willekeurige voorbijgangers om hun mening te vragen. Zelfs het Journaal wordt op sommige momenten (de dood van Juliana) voor de helft gevuld met kakelende koppen. Want een zinnig woord komt er nauwelijks of nooit uit.
Meer pratende koppen die me ergeren vind je in muziekdocumentaires. De muziek zou in de meeste gevallen voor zichzelf kunnen spreken, en het zou aardig zijn als je in ieder geval een nummer helemaal kon zien, maar dat is meestal ijdele hoop. Vooral Amerikaanse documentaires gooien er elke minuut een pratende kop in, die meestal niet veel interessants te melden heeft en vooral de muziek hinderlijk onderbreekt. Een dieptepunt op dit gebied is de dvd Grateful Dawg die een concertregistratie belooft van een concert van David Grisman en Jerry Garcia. Op het hoesje vinden we de volgende tekst van de dochter van Grisman: “Ik mocht van mijn vader de film maken op één voorwaarde: ik moest de film zo monteren dat de nummers er compleet op stonden. Zijn argument was: als je een film wil maken over muziek en muzikanten, laat die film dan ook over muziek gaan, niet over mensen die over muziek praten.” Dat was mij uit het hart gegrepen, dus ik kocht de dvd, maar wat gebeurt er, al in het eerste nummer: er duikt ineens een pratend hoofd op! Niet te geloven, na zo’n tekst… Toen ik daarover een mailtje stuurde om te zeggen dat ik me enigszins besodemieterd voelde kreeg ik als antwoord dat de nummers er wel degelijk compleet op stonden. En verdomd, als je goed oplet hoor je dat onder het gebazel door de muziekband gewoon door blijft lopen. Dat het hier verder om duidelijke amateuropnames gaat van een allerbelabberdste kwaliteit laten we dan verder nog maar buiten beschouwing, het zijn vooral die eeuwige pratende koppen die me storen.