Toen ik dertig jaar geleden vertrok uit Maastricht was die stad een echte provinciestad. Geen plezierige stad om in te leven. Maastrichtenaren zijn nog steeds geneigd tot een buitensporig soort chauvinisme dat mij nogal tegenstaat, maar het is ondertussen wel een universiteitsstad geworden, en dat scheelt een stuk.
Veertig jaar geleden waren er in Maastricht helaas mensen aan de macht die letterlijk een verwoestende uitwerking hebben gehad. We nemen hier twee zaken onder de loep: het stadspark en de Romeinse Baan.
 

Het stadspark van Maastricht

Maastricht bezat een stadspark dat wel het mooiste stadspark van Europa werd genoemd. Dat park is voor een groot deel weggevaagd, en de overblijvende rest is grondig verknoeid. De middenstand in de binnenstad had te kennen gegeven dat ze te slecht bereikbaar waren. Het gemeentebestuur heeft toen in haar onmetelijke wijsheid besloten dat er een snelweg bij moest komen, met een nieuwe brug over de Maas. Dat daarvoor het mooiste deel van het stadspark moest verdwijnen was nieteens een discussiepunt. Het gevolg is dat er nu een brede weg langs de Maas loopt, en dat de oprit naar de nieuwe brug ervoor zorgt dat je overal in het Stadspark de herrie van het verkeer hoort.

Helaas zijn er geen foto’s te vinden van het oude stuk van het stadspark, dus ik zal op mijn geheugen moeten afgaan. Ik heb er als klein jongetje heel wat wandelingen met mijn oma gemaakt, vanaf het meest westelijke stukje van het park, waar meteen al een prachtig stukje middeleeuwse vesting voor een uniek kader zorgt, tot aan de Maas. De Jeker is nu omgelegd en gekanaliseerd, maar toen was het een druk klein riviertje dat kronkelend, via twee watervalletjes, naar de Maas stroomde. In het stuk park bij de Maas waren niet alleen die watervalletjes te vinden, er stonden ook verschillende grote vogelkooien, die voor een bijzonder sfeertje zorgden. Langs de Maas tenslotte was een prachtig wandelpad aangelegd. Een idyllisch stukje Maastricht dus, dat ook nog eens bijna drie eeuwen oud was. Hup. Weg. Het meest verbijsterende vind ik eigenlijk dat er toen niemand geprotesteerd heeft.

De Romeinse Baan

Nog ouder dan het stadspark was de Romeinse Baan, een weg die er al drieduizend jaar lag. Een weg waar ik wel wat mee had, alleen al omdat je als klein jongetje gevoelig bent voor de geschiedenis van zo’n weg. Als wij op zondag naar opa en oma in Wolder liepen, over die eeuwenoude weg, waar vroeger de Romeinen ook op gelopen hadden, vond ik dat altijd wel iets plechtigs hebben. De weg zelf was niet verhard, waardoor je ook het gevoel hield dat het om een heel oude weg ging, zeker ook omdat hij vlakbij het dorpje Wolder overging in een holle weg, die er eeuwen en eeuwen over had gedaan om zo diep uit te slijten.

Welnu, deze historische weg is zo’n dertig jaar geleden weggevaagd omdat er een nieuwe woonwijk moest komen, Daalhof. Op de onderste foto links zie je de kinderboerderij op het adres Romeinse Baan 100. Daaruit zou je de conclusie kunnen trekken dat de weg alleen maar geasfalteerd is, en dat de oude route gewoon is aangehouden. Niets is minder waar. De oude Romeinse baan is gewoon van de kaart geveegd, de holle weg is geëgaliseerd en de straat die ongeveer ruwweg in de buurt van de oude Romeinse Baan kwam te liggen heeft de naam meegekregen. Een ongeëvenaarde historische blunder.
Ook van deze oude weg zijn helaas geen foto’s te vinden.