Onze gidsen stonden witgeschminkt en in zwarte cape op ons te wachten. Onderweg naar de geheime locatie zat er op een stoep iemand met een glaasje wijn en een kaarsje aan een tafeltje. Toen we dichterbij kwamen begon hij vuur te spuwen. Even later waren we in de tuin van het Usvagebouw getuige van maar liefst drie moorden. En toen was het eigenlijke programma nieteens begonnen.

We begonnen met een sessie rond een tafel met kaarsjes waarbij een interviewster ons impertinente vragen probeerde te stellen. Dat viel allemaal nogal mee. Toen naar een zaaltje waar we bij een bekertje popcorn en een glaasje drinken werden vergast op hoogtepunten uit klassieke horrorfilms, afgewisseld met fragmenten van Mr Bean in de bioscoop. Daar moesten we constateren dat we toch enigszins blasé zijn, want geschokt waren we niet, hoogstens enigszins geamuseerd.

In de gangen die we moesten doorkruisen van de ene happening naar de andere kwamen we regelmatig “lijken” tegen, maar ook deze plakbandtekening.

Hier kwamen we binnen terwijl er een heel gezelschap aan het tangoën was. Even later werden we door een van deze ervaren tangodansers opgehaald en kregen we een tangoles van vijf minuten…

Hier moesten we ons hoofd door een gat in de muur steken. Aan het eind van de avond kregen we het resultaat, de volgende foto:

Zoek uw hoofdredacteur en zijn zoon…

We doorkruisten het hele gebouw, en op een bepaald moment ga je overal geënsceneerde situaties verwachten – lijken, een zwerfster, monsters die griezelige hapjes uitdeelden, enzovoorts. Maar dit bleek gewoon de portiersloge te zijn.

Tijdens de pauze liepen er twee monsters rond die onsmakelijk ogende hapjes uitdeelden. Groene selleriesalade bijvoorbeeld, oogbollen of afgehakte vingers. Er werd goed gegeten.

In deze sfeervolle zolderruimte moesten wij als weerwolven een gezamenlijke ijselijke gil produceren.

Dit fantastische pianoduo tracteerde ons op een geweldig miniconcert van vijf minuten. En dan zijn we nog wat kamers vergeten – zo las Bart FM Droog in een kamer die volgehangen was met overlijdensadvertenties zijn eigen toepasselijke gedichten voor, werd er een chemische tovertruc vertoond met oplichtende buisjes in verschillende kleuren, was er een mystery guest achter een zwart laken die met vervormde stem ja en nee op onze vragen moest antwoorden (“Bent u dichter?” bleek een beslissende vraag – het was Driek van Wissen), gingen we de spelonken in voor een stukje griezelverhaal, werd er bliksem geproduceerd  en moesten we te hulp schieten bij een geënsceneerd ongeluk met drie aggressieve gewonden.

Al met al was het een verrassende, gevarieerde avond. Erg leuk.