De laatste tijd verschijnen er steeds vaker stukken in kranten en tijdschriften waarin gelovigen tekeergaan tegen atheïsten. Die worden daarin steevast neergezet als mensen die alleen geloven wat ze zien en verder niks. Eén en één is twee, veel verder komt de ongelovige niet, in deze opvatting. Volgens de gelovige stukjesschrijver is het denken van de ongelovige dus plat en zonder enige diepgang. Dat stoort me enorm, juist omdat ik het gevoel heb dat uitgerekend het denken van de meeste gelovigen zo plat als een dubbeltje is. Als je alles wat niet één-twee-drie verklaarbaar is via het geloof enige diepgang meent te kunnen meegeven ben je wel heel snel klaar.

Verder lijken gelovigen ervan overtuigd dat ongelovigen in principe slechte mensen zijn zonder enige moraal of besef van goed en kwaad. Die opvatting verbijstert me elke keer als ik hem geformuleerd zie weer. Ik ben er zelf van overtuigd dat juist de ongelovige vanuit een diep besef van waarden en normen handelt, zonder dat daar een beloning in de vorm van een aantrekkelijk hiernamaals tegenover staat. De ongelovige verricht een goede daad puur om de goede daad en uit nadrukkelijke eigen vrije keus, en niet omdat er een verlokkende hemel voor zijn neus hangt.

Er wordt met andere woorden door de gelovige stukjesschrijver nogal smalend en neerbuigend over atheïsten geschreven. Er wordt op de ongelovigen zelfs met enig medelijden neergekeken, omdat ze zo’n arm gevoelsleven zouden hebben. Het zal duidelijk zijn dat ik die houding onterecht vind en zelfs verwerp, want de arrogantie van een Balkenende en een Donner, daar heb ik als ongelovige nu toch echt behoorlijk genoeg van. En wat me nog meer stoort is dat dit soort stukjesschrijvers niet alleen in de Volkskrant ruim baan krijgt (dat zijn we zo langzaamaan wel gewend), maar ook in een kwaliteitskrant als NRC Handelsblad.