De Bende van Drie kun je gerust een ongewoon trio noemen – een bassist, een accordeonist en een saxofonist spelen samen op een onnavolgbare manier die klinkt als jazzfolk, maar ook weer niet. Ze spelen composities van jazzgroten als Ray Anderson of de moderne jazzlegende John Zorn, maar net zo gemakkelijk een klassiek stuk van Maurice Ravel, terwijl hun eigen composities soms nog verrassender zijn. Als luisteraar zit je in ieder geval steeds op het puntje van je stoel, want de wetten van het trio zijn hier in volle hevigheid te bewonderen – in een trio kun je nooit even indutten en je verbergen achter de ander, je zult steeds alledrie op het scherpst van de snede moeten spelen. Dat gebeurt hier zeker, en deze drie topmuzikanten kunnen bovendien erg goed naar elkaar luisteren waardoor het, als bij de beste jazz, steeds bijzonder spannend blijft.

De Drie leverden alledrie composities voor dit fraaie album Traces of Tides, en we laten van ieder een fragment horen, te beginnen met Drone, van saxofonist (sopraan, alt en bariton) Onno van Swigchem, dan Qui Vive van contrabassist Dion Nijland, en tenslotte Alcohol Ballade van accordeonist Pieter Jan Cramer van den Bogaart. De fragmenten zijn vrij willekeurig uit de composities geknipt, waarbij de spanningsboog onherroepelijk om zeep is geholpen, maar je krijgt wel een beeld van het klankbeeld van die bijzondere combinatie van instrumenten in de handen van die virtuoze musici. Het album duurt bijna een uur en is, maar dat had je al begrepen, een absolute aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.