Sommige liedjes worden eindeloos uitgevoerd, en steeds weer door andere artiesten opgepakt. Toch is er van ieder liedje wel een definitieve versie aan te wijzen. Dan wordt het liedje zo gebracht dat niemand het kan verbeteren.

Het nummer Fever werd officieel geschreven door John Davenport en Eddy Cooley. Achter Davenport gaat echter Otis Blackwell schuil, die het nummer vanwege contractuele problemen onder de naam van zijn stiefvader uitbracht. Het werd een grote hit voor Peggy Lee, die het mooi jazzy zingt, met een mooie frasering. Bovendien is het arrangement grappig en effectief. Een mooie definitieve versie, zou je denken. Maar er was ook de eerste, soulvolle versie van Little Willie John, die totaal anders klinkt, wat minder luchtig en grappig, maar nog steeds swingend en vingerknippend gezongen.

Maar toen was er de versie van Alvin Robinson. Robinson kende ik van de schitterende compilatieserie A History Of New Orleans Rhythm And Blues, waarop twee nummers van hem te vinden waren – het lome, zwoegende Down Home Girl en het prachtige Something You Got, dat ook al trager gespeeld werd dan ik gewend was, maar met een ongekende intensiteit. Die twee nummers maakten me zo nieuwsgierig dat ik op zoek ging naar platen van Robinson, en uiteindelijk schafte ik Shine On aan, een verzamelaar op het onvolprezen Charlie-label. De hele langspeelplaat viel een beetje tegen, maar het nummer dat alles goedmaakt en waarvoor Alvin Robinson een plaats in de eregalerij verdient is zijn versie van Fever.

Zwoele blazers, en een fantastische groep New Orleans-topmuzikanten en vooral een zanger die er voor zorgt dat je je voor de eerste keer echt realiseert waar het nummer eigenlijk over gaat. “Ik krijg koorts van jou”. Je hoort een man die koortsig rillend en zwetend op het podium zijn nummer staat te zingen, met opperste overgave, en je krijgt al snel medelijden met hem. Ga alsjeblieft meteen naar bed man, want je bent echt ziek. Je hoort de koorts, en hoe ellendig hij zich daarvan gaat voelen. Bij Robinson wordt het nummer ineens een zeer doorleefde blues inplaats van een grappig stukje entertainment. Hij zingt ook dit nummer trager dan gebruikelijk, maar dat zorgt er alleen maar voor dat het nog overtuigender en dramatischer wordt.

De onvergetelijke, indrukwekkende definitieve versie van Fever staat dus op naam van Alvin Robinson. Op de hoes van Robinson’s plaat staat een keurige promotiefoto, maar op de achterkant staat een kleine foto van een optredende Robinson, die volgens mij genomen is precies op het moment dat hij Fever staat te zingen.