De zomer is ongemerkt al weer bijna voorbij, dus we hebben nog net tijd om aandacht te besteden aan een typisch vakantiegenre – het spannende boek. Als je alle “why-dunnits” van Minette Walters al gelezen hebt en geen zin hebt in de meestal slecht vertaalde misdaadromans van grootheden als Henning Mankell of Grisham en consorten zou je de Max Winter Mysteries van Felix Thijssen kunnen proberen.

Max Winter is een oud-politieman die tegen een kogel is aangelopen, en die geen zin heeft weggepromoveerd te worden naar een kantoorbaan, en die daarom als privé-detectieve aan de bak probeert te komen. Dat levert een serie misdaadverhalen op die allemaal een vrouw als hoofdpersoon hebben. Soms is die vrouw het slachtoffer, soms de dader. Vanaf deel één, Cleopatra, volg je bovendien het leven van de sympathieke Max Winter. Winter deugt van alle kanten, en voor de verandering is dat ook wel eens plezierig na al die sombere, sjagrijnige of gefrustreerde rechercheurs waar we meestal mee te maken hebben in misdaadboeken.

Toch gaat het hier niet alleen om een speurder die deugt, want bij Max Winter gaat het niet alleen om het oplossen van een puzzel (hoewel Winter een echte ouderwetse speurder is die geen spoor onuitgezocht laat) maar ook om ethische kwesties – hoever kun je bijvoorbeeld gaan bij het zoeken naar gerechtigheid? Mag je valsspelen, of moet je je aan de regels houden met de kans dat de dader ermee wegkomt? Dilemma’s, die je als lezer ook gaan bezighouden.

In VN’s Misdaadgids krijgt een aantal delen uit de serie behoorlijk veel sterretjes, maar er wordt ook de opmerking gemaakt dat het verhaal in de vertraging schiet als Max Winter opduikt. Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Zo’n opmerking laat vooral zien dat de VN-recensent een snel verhaal en een sterke plot blijkbaar belangrijker vindt dan een geloofwaardige hoofdrolspeler en enige diepgang.

Dat Felix Thijssen goed kan schrijven is bovendien ook plezierig. Het betekent ook dat elk boek weer anders is opgebouwd. In een aantal boeken is Max Winter de ik-figuur, maar er is soms ook een alwetende verteller die Winter als een hij-figuur opvoert, zonder dat je dat als lezer stoort. Alle verhalen worden in ieder geval met vaart en op een ingenieuze manier verteld, en alle boeken in de reeks zijn perfect als vakantielectuur die boven de middelmaat uitsteekt. Het is wel aan te raden de boeken in de juiste volgorde te lezen, zodat je ook de persoonlijke geschiedenis van Max Winter goed kunt volgen.

Verder verklappen we hier niet waar de verhalen over gaan, dat zou zonde zijn, want het gaat bij een goed mysterieverhaal voor een deel natuurlijk wel degelijk om de plot en de spanning. Er zijn inmiddels acht delen verschenen, en deze zomer heb ik er in één ruk al zes uitgelezen, en ik zit al handenwrijvend klaar voor de laatste twee delen.