Soms begrijp je wel waarom een oude pocket in de oudpapierbak belandt, zeker als de rug wat beschadigd is, het boekje al uit 1947 stamt en behoorlijk vergeeld is en de schrijver absoluut onbekend lijkt te zijn.

Toch was ik buitengewoon verguld met deze pocket, want van Joseph Wechsberg vind je vrijwel nooit iets, en zijn verhalen zijn bijna net zo leuk als die van Ludwig Bemelmans. Wat Bemelmans deed voor de hotel-ober deed Wechsberg in Looking for a Bluebird voor het bestaan van de scheepsmuzikant. Hij schrijft over zijn leven als muzikant in een scheepsorkest dat steeds op de oceaan heen en weer voer tussen Amerika en Europa in de eerste helft van de vorige eeuw, en hij doet dat zo aanstekelijk dat je bij elk verhaal zit te glimlachen.

Naast de pure slapstick weet Wechsberg ondertussen ook fraai de klassenverschillen neer te zetten en is zijn boek één groot stil en impliciet pleidooi voor democratie. Op het eerste oog zit je heerlijke nonsensverhalen te lezen, maar regelmatig moet je toch even slikken om de wantoestanden die Wechsberg bijna terloops langs laat komen.

De verhalen zijn in de jaren dertig en veertig voor een deel in The New Yorker gepubliceerd, en dit boek verscheen voor het eerst in 1945. Deze Penguinpocket is van 1947, maar ik vrees dat Wechsberg inmiddels een vergeten schrijver is, en dat dit een vergeten meesterwerkje is. Daarom een compleet hoofdstuk, om je toch even van het werk van deze bijzondere schrijver te laten proeven.

• Joseph Wechsberg – Looking for a Bluebird
• Gered uit de oudpapierbak