In 1973 was Louis Paul Boon al driekwart jaar met pensioen, maar hij bleef zijn vaste dagelijkse rubriek voor Vooruit schrijven. Daarin lezen we onder meer dat het pensioen toch wat anders uitpakte dan hij voorzien had, want Boon had het drukker dan ooit. Hij liet in 1973 ook maar drie keer verstek gaan – dat was in voorgaande jaren wel eens wat vaker. Dat betekent dat deze bundeling van de Boontjes bijna vijfhonderd pagina’s telt – voor de liefhebber van het werk van deze unieke schrijver is dat weer een puur feest.

Er zitten in deze schatkist weer behoorlijk wat juweeltjes – zelfs een stukje als “Down” waarin hij beschrijft hoe hij na een paar interviews zo leeg is dat hij totaal geen inspiratie meer heeft voor een stukje is weer een inspirerende column geworden waarin hij uitlegt wat hij eigenlijk in dat cursiefje precies beoogt. Verhelderend en to the point.

Dat Boon ook wel aan zelfrelativering doet kun je constateren als je Paapje leest, waarin hij een oude bekende tegenkomt die hem meteen herkent, maar niet van zijn televisie-optredens of zijn boeken – “Maar ik ontmoet u nooit meer in uw witte kiel, zijt ge niet meer bij de ververs?” Er zijn ook wat onregelmatige rubrieken – zo heeft Boon een duidelijk zwak voor moppen – die wil hij graag aan de vergetelheid ontrukken, maar humor en moppen blijken soms wat moeilijk te liggen bij het bredere publiek. Dat geldt ook voor zijn Fenomenale Feminatheek – daar heeft hij uiteindelijk maar vier stukjes aan gewijd. Overigens is vijftien jaar na Boon’s overlijden nog Boontjes Moppenencyclopedie verschenen, dankzij Julien Weverbergh.

De interessantste en indrukwekkendste Boontjes zijn die waarin hij herinneringen ophaalt aan de oorlog en die waarin hij portretten schetst van mensen die hij gekend heeft. Daarvan zijn er hier heel wat te vinden. En hij geeft soms een klein kijkje in de keuken van zijn boeken – zo stond Madame de Bom model voor Albertine Spaens in Mijn kleine oorlog. Ze wordt hier in een kort stukje prachtig neergezet.

Overigens zijn alle Boontjes ook dit jaar weer voorzien van zeer uitgebreide voetnoten, die niet alleen Vlaamse uitdrukkingen verklaren, maar ook gebeurtenissen in perspectief plaatsen en mensen die genoemd worden in de stukjes van achtergrondinformatie voorzien. En die voetnoten staan voorbeeldig telkens onder elk stukje, zodat je niet telkens achterin het boek hoeft te bladeren, zoals met voetnoten maar al te vaak het geval is.

En ook dit jaar zijn de Boontjes weer gebundeld in een fraaie gebonden hardcover, die voor een sympathieke prijs aangeboden wordt. Kortom: een aanrader!

• Louis Paul Boon – Boontjes 1973 – Roelants (v/h de Oude Mol) en Stichting Isengrimus
• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel: Boontjes 1973