Alejandro Zambra is een van de interessantste nieuwe Zuid-Amerikaanse schrijvers van de laatste tijd. Zijn verhalen gaan over een generatie Chilenen die weten dat hun ouders onder de dictatuur van Pinochet hebben geleefd, maar die niet weten hoe ze hun ouders daarop aan moeten spreken of zelfs ter verantwoording moeten roepen. Hele families zijn verscheurd door ballingschappen, scheiding was tot voor kort niet mogelijk, abortus is nog steeds illegaal en de overgang naar democratie is nooit helemaal gelukt. Dat komt voor een deel doordat het denken nog steeds bepaald wordt door die dictatuur, niet alleen in de politiek en het leger, maar ook in het onderwijs.

Zambra schrijft met weemoed en melancholie, en weet zwart-witdenken te vermijden, en dat is tamelijk bijzonder. In Mijn Documenten vind je elf verhalen over jongeren van een min of meer verloren generatie. Zambra schrijft daar precies  en met mededogen over, maar ook met ironie. Verhalenbundels bevatten vaak losstaande verhalen, maar hier vormen de verhalen op een geheimzinnige manier één geheel, hoewel ze soms erg van elkaar verschillen, ook qua toon.

Ik laat je hier twee subhoofdstukjes lezen uit het titelverhaal, waar het boek mee opent, dan krijg je een beetje een idee van de manier van schrijven van Zambra – als lezer moet je goed opletten en soms twee keer lezen, want bij Zambra staat geen zin er zonder reden. Mijn documenten is een fabelachtig mooi boek, en ook als je denkt dat je niet van korte verhalen houdt is dit een aanrader, want je zou dit boek heel goed als een experimentele roman kunnen lezen, want er zit zeker samenhang tussen al die verhalen.

• Alejandro Zambra – Mijn documenten – Uitgeverij Karaat – ISBN 9789079770182
• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel:  Mijn documenten