De Poezenkrant is een opmerkelijk tijdschrift, dat sinds 1974 “onregelmatig” verschijnt. Het heeft zijn succes voor een deel waarschijnlijk te danken aan de vele poezenliefhebbers van Nederland, maar het blad heeft ook een hele schare fanatieke volgers en bewonderaars die het blad vooral lezen vanwege een paar zaken die weinig tot niets met poezen te maken hebben.

De “directeur” en uitgever van de Poezenkrant is Piet Schreuders, de man die ook verantwoordelijk is voor het geweldige tijdschrift Furore, dat nog veel onregelmatiger verschijnt. Dat betekent dat je een blad kunt verwachten dat tot in de puntjes verzorgd is qua vormgeving, meestal is een nummer van de Poezenkrant geënt op een ander tijdschrift, en de sport onder vormgevers is dan ook om te achterhalen waar Schreuders zijn inspiratie dit keer vandaan heeft.

Maar de belangrijkste aantrekkingskracht van het blad bestaat uit de onderkoelde “tongue-in-cheek”-humor. Ik lees elke Poezenkrant van kaft tot kaft omdat je overal kleine grapjes kunt verwachten. En wat ook erg mooi is – de meest banale onderwerpen, waar ieder ander tijdschrift zijn neus voor zou ophalen, worden hier serieus behandeld en uitgediept. Zo staat er in dit nummer 63 van de Poezenkrant een artikel over twee pagina’s over de poes op de hoes van de lp Tapestry van Carole King. Ik merk dat ik dit soort achtergrondinformatie echt geïnteresseerd zit te lezen, omdat het onderwerp op een goede manier serieus wordt behandeld, niet te licht, niet te zwaar, maar wel goed uitgezocht.

Nummer 63 heeft ook een fascinerend katern over Japan, met echt interessante stukken. Niets is onbelangrijk voor de Poezenkrant, en juist door dit soort hele kleine geschiedenis krijg je een beter beeld van Japan dan waar ook. Een blad van vierendertig pagina’s, voor slechts vijf euro, en je bent er echt uren zoet mee, want ik verzeker je, je kunt het blad echt van kaft tot kaft lezen – je zult je niet vervelen.

• De Poezenkrant – nummer 63 – voor/najaar 2018