heinz
- boekpresentatie deel i

We reizen niet snel naar Amsterdam af voor een boekpresentatie, maar voor Heinz maakten we dit keer een uitzondering, onder meer omdat Blerim, onze dertienjarige huisvriend die Heinz een tijdje geleden hier ontdekt heeft en die een echte fan van deze unieke stripkat is geworden, heel graag meewou. Er moest nog wel wat geregeld worden met school, maar dat bleek uiteindelijk geen probleem, dus op vrijdag 16 november waren wij tegen vijven present in de oudste en beste stripboekwinkel van Nederland, en misschien zelfs wel van Europa, Lambiek in de Kerkstraat in Amsterdam.

Het ging om de presentatie van Heinz van H tot Z, deel I, waarbij van de twee tekenaars alleen René Windig aanwezig was. Eddy de Jong woont tegenwoordig in Vermont, Amerika met zijn Amerikaanse vrouw, en kon er daardoor helaas niet bij zijn. Hij kleurt daar overigens wel alle strips voor dit geweldige Verzamelde Werk prachtig in, want de meeste strips zijn vroeger alleen in zwartwit verschenen.

De presentatie, in de kelderruimte van Lambiek, werd opgeluisterd door de plaatjes die Hennie de Brandweerman draaide op twee oude pick-upjes, alles geheel in de sfeer van Heinz, met een superieure repertoirekeuze van oude, obscure rockers en noveltyplaatjes. Geweldig. Hennie kreeg van Windig een ingelijste Heinzstrip, waar hij overduidelijk zeer verguld mee was.

De presentatie begon met een kort verhaal van Hansje Joustra, die zich toch enigszins bij de lurven gepakt voelde door de manier waarop Windig en de Jong zijn voorwoord bij het boek hadden gebruikt om een hilarisch intro te fabriceren. Daarna volgde een act voor twee heren, Erik Bindervoet en René Windig – Erik stak een prachtig en bij vlagen hilarisch verhaal af dat door René met mondharmonicaspel ondersteund werd, en daarmee werd het boek de wereld in gestuurd.

Mijn pogingen om na afloop een kort interview met de tekenaar af te nemen verliepen vervolgens moeizaam, want bij het woord “interview” dook René Windig al bijna weg, ook toen ik beloofde dat het maar kort hoefde te zijn. Toen ik vertelde dat ik er speciaal voor uit Groningen was afgereisd zegde hij toe “straks” boven in de winkel wel even met me te willen praten, “maar nu eerst een sigaretje roken”.

Ik stelde me vervolgens strategisch op en zag hem vervolgens een aantal keren schielijk weer een andere kant op lopen als hij mij in het vizier kreeg, en ben uiteindelijk buiten bij de rokers gaan staan en heb hem daar toch nog een paar vragen gesteld. Die gingen vooral over de specifieke Heinzhumor, die vaak op de rand van “te flauw voor woorden” zit, maar die bij Heinz wonderbaarlijk genoeg dan toch goed blijkt te werken. Ik vroeg me af of ze veel grappen weggooiden. Dat bleek toch wel zo te zijn, en dat is, volgens Windig, het voordeel van met zijn tweeën werken: als de ander wat lauw reageert weet je meteen dat het niet goed genoeg is.

Ik vertelde hem dat ik de introductiepagina’s van konijn en de notenpagina’s in de boeken zo geweldig vind en hij vertrouwde me toe dat met name die notenpagina’s ontzettend veel werk kosten, elke keer weer.

Blerim had ondertussen in de winkel deel H gevonden en gekocht, en Windig signeerde het boek niet alleen, maar tekende er ook nog eens een fraaie Heinz in, dus ook voor Blerim was dit een zeer geslaagde dag.