Het eerste uur van deze zondagse talkshow in het Groningse Grand Theatre was ingeruimd voor Joost Swarte en Ward Wijndelts. De laatste schreef Sleutelmomenten, een biografie van Joost Swarte aan de hand van interviews met Swarte en een aantal mensen die direct met die sleutelmomenten te maken hadden, zoals Art Spiegelman, Ever Meulen en Guy Mortier.

Van links naar rechts: Ward Wijndelts, Joost Swarte,, Joost Oomen, Coen Peppelenbos.


Toen ik het boek gelezen en besproken had vroeg ik aan Joost Swarte of hij niet in militaire dienst was geweest, want dat leek me toch ook een sleutelmoment in zijn leven, maar daar kon ik in het boek niets over terugvinden. Joost vertelde toen het volgende verhaal, waar ik erg om moest lachen, omdat hij begint met te zeggen dat het geen sleutelmoment is en vervolgens met een perfect sleutelmomentverhaal vervolgt:

“Soldaat in Nederlandse dienst is geen sleutelmoment.
Ik had uitstel van dienstplicht vanwege mijn beroepsopleiding in Eindhoven. Toen ik met de studie aan de academie stopte, zou ik me moeten melden. Vanwege een theatershow in de Eindhovense schouwburg, waarvoor ik het decor maakte, en acties had bedacht, demonstreerde ik de acteurs hoe ze met een kangoeroestok over het toneel zouden moeten hoppen. Ik gleed uit, en brak mijn elleboog gecompliceerd. In het ziekenhuis is de breuk gerepareerd met pinnen en ijzerdraad.
Dit was mijn kans: Ik vroeg een herkeuring aan, en liet weten dat vanwege mijn pijnlijke elleboog met pinnen, het onmogelijk zou zijn om een uniform te dragen. Ik had de pinnen bewust wat langer laten zitten. Dat werd geaccepteerd, en ik werd afgekeurd op medische gronden.”

voor het interview

Op het podium van het Grand Theatre werd een geanimeerd gesprek gevoerd, waarbij vooral veel verhalen uit het boek langskwamen. De interviewers, Roos Custers en Coen Peppelenbos, waren goed voorbereid en stelden prima vragen, maar echt verrassend werd het wat mij betreft niet. Voor vragen uit het publiek was ook geen ruimte, wat ik zelf wel jammer vond, want ik had op momenten wel even door willen vragen.

Dat gold ook voor het interview met de af en toe hilarische Joost Oomen, waar de interviewers ook niet echt goed de vinger achter konden krijgen. De gesprekken bevatten zeker nieuwsgierigmakende flarden, maar hadden wat mij betreft wel wat pittiger en diepgaander gekund. Al met al een aangename middag, want het is hoe dan ook goed om kunstenaars over hun werk te horen praten..