De legendarische kunstcriticus Arthur Danto vond dat Sean Scully thuishoorde op de “shortest of short lists” van belangrijkste schilders van onze tijd. In het boek Sean Scully, Bricklayer of the Soul, dat als ondertitel heeft Reflections in Celebration komen niet alleen kunstcritici aan het woord, maar een heel arsenaal aan vrienden. Het boek werd gemaakt ter gelegenheid van Scully’s zeventigste verjaardag.

Sean Scully is een Iers-Amerikaanse abstract-expressionistische schilder, die in zijn beginperiode een aanzienlijk minder los handschrift had dan in zijn latere werk. Het mooie van dit boek is dat het ook een mooi overzicht geeft van Scully’s volledige oeuvre, van het strakke, rechte werk uit de jaren zeventig tot en met de losjes geschilderde “muren” van de laatste jaren.

In het boek komen onder meer zijn vriend Bono, Gavin Friday en de schrijver Colm Toibin aan het woord, maar ook kunstenaars als Ai Weiwei en Scullly’s vrouw en zoontje van vijf. De verhalen die al deze mensen vertellen en hun commentaren, anecdotes en indrukken en de manier waarop ze naar de schilderijen kijken zorgen ervoor dat je zelf ook intensiever gaat kijken. Soms gaat het om een enkel zinnetje, soms om een interview, dan weer om een doorwrocht essay, maar door de veelzijdigheid van al die bijdragen ga je anders en beter naar het werk van Scully kijken, en dat maakt dit boek bijzonder.

Achtenvijftig mensen droegen een tekst bij aan het boek, en als je er een paar gelezen hebt wil je ze ook allemaal lezen, zeker omdat de tweehonderdtien reproducties mooi en groot zijn afgedrukt. Een aantrekkelijker boek kan een jarige schilder zich nauwelijks wensen, lijkt mij. Een mooiere introductie tot het werk van Sean Scully kan ik me niet voorstellen.