Het begon met de online vertaling in dit magazine van een bijna vergeten meesterwerkje uit de literatuur van de twintigste eeuw. Doordat ik in de kantlijn steeds de vragen noteerde die tijdens het vertalen opdoken kwamen er ook onverwachte blanco plekken boven water. In Hotel Splendide van de ook al bijna vergeten schrijver Ludwig Bemelmans komt zo een scene voor waarin beschreven wordt hoe Kalakobé, die in de spoelkeuken van het hotel werkt, zich tot in de puntjes verzorgd op straat begeeft.

“As he came out of the hotel he lit up the entire street. The scene was like a Maxfield Parrish painting until he turned the corner.”

Nu is ook de hier genoemde schilder Maxfield Parrish eigenlijk een beetje een vergeten kunstenaar, voor mij was het op dat moment in ieder geval een volstrekt onbekende naam, dus ik wou zo’n schilderij wel eens zien. Dat blijkt tegenwoordig vrij eenvoudig te zijn, want op internet is voldoende beeldmateriaal te vinden. Bovendien zijn er onlangs twee boeken verschenen die een overzicht bieden van zijn werk en van het werk dat voor verzamelaars interessant zou kunnen zijn, en dan heb je het over illustraties voor weekbladen, kalenders, en dat soort werk. In zijn tijd, de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw, was Parrish even bekend als iemand als Anton Pieck hier, en ook wel enigszins vergelijkbaar. Het gaat daarbij om een behoorlijk overgeromantiseerde blik op de werkelijkheid die tegen de kitsch aanzit. Knuskunst, zou je het kunnen noemen, of, als je een beetje onbeleefd bent, edelkitsch. Norman Rockwell en Rien Poortvliet zijn verwante kunstenaars die zich in dezelfde sferen begeven.

We kunnen het citaat van Ludwig Bemelmans in ieder geval veel beter plaatsen nu we wat van de schilderijen van Maxfield Parrish hebben bewonderd.

• Maxfield Parrish by Coy Ludwig – Schiffer Publishing Ltd – ISBN 978-088740-527-4

• The Collectible Maxfield Parrish – William Holland & Douglas Congdon-Martin – Schiffer Publishing Ltd – ISBN 978-088704-536-3

• Bestellen in Engeland bij Bushwood Books