Er is maar een handvol banjospelers die zowel het bluegrass-drievinger-picken en de clawhammer ritmische neergaande slag in de vingers hebben. Randy Barrett kan het allebei en wisselt ze ook heel mooi en effectief af. Dat levert klankkleuren, variërende dynamiek en harmonische structuren op waar je af en toe met open mond van bewondering naar zit te luisteren.

Nu is Barrett gelukkig ook een goede luisteraar, en daardoor een geweldige ensemblespeler, en zijn vijfsnarige banjo komt dan ook volledig tot zijn recht bij de sublieme stringband die hij om zich heen heeft staan, een aantal van Patuxent’s beste musici – Danny Knicely op mandoline, altijd op het scherpst van de snede, Nate Leath op fiddle, wild, maar lyrisch, hij speelt net zo gemakkelijk old time, swing, of traditionele bluegrass. Gitarist Tom McLaughlin en bassist Mark Schatz tenslotte zijn onmisbare puzzelstukken in dit hechte gezelschap.

Zeven van de elf composities zijn van Barrett zelf, en de stukken van Earl Scruggs en Eric Weissberg doen de oude meesters gemakkelijk vergeten, en dat wil wat zeggen. Hij sluit het instrumentale album overigens verrassend af met een traditional, Walkin’ Boss, waarin hij laat horen dat hij ook nog eens geweldig kan zingen. Die zag ik even niet aankomen, moet ik bekennen, maar het was een fraaie uitsmijter.

Luister hier naar een paar fragmenten: