The Man in Black, Johnny Cash, heeft op het eind van zijn leven nog een paar magistrale albums gemaakt waarin hij terugkeerde naar de kale. onopgesmukte muziek waar hij mee begon. Als je alleen die laatste albums van de man kent of de albums die hij maakte na de beroemde plaat die hij in de gevangenis van San Quentin opnam, dan is de Rough Guide to Johnny Cash beslist een aanrader. De ondertitel is niet voor niets Birth of a Legend, want Cash was meteen vanaf het allereerste begin al ijzersterk.

Hij laat hier horen dat er helemaal geen virtuoze instrumentalisten nodig zijn om indrukwekkende muziek te maken – een bas, een gitaar en soms een drummer en een slaggitaar zijn al meer dan voldoende. En uiteraard de stem van Cash. Je zou kunnen zeggen dat hij, voor dat begrip bestond, al Americana maakte, met zijn mix van rock, rockabilly, blues, folk en country, en deze muziek, die inmiddels al ruim een halve eeuw oud is, heeft de tand des tijds heel goed doorstaan – tijdloze muziek die nog net zo energiek en fris klinkt als toen, en maar heel af en toe een klein beetje gedateerd.

Sommige nummers blijken zelfs onverwacht actueel te zijn, zoals “Don’t take your guns to town”. Een ander nummer dat tijdloos blijkt is Get Rhythm – een nog steeds perfecte remedie voor de blues, wat ons betreft. Dat was dan een van de nummers die Cash zelf schreef, maar je vindt hier ook een paar juweeltjes van “Cowboy” Jack Clement als Guess Things Happen That Way. En zo staan er nog veel meer juweeltjes op dit ruimbemeten album (meer dan een uur muziek) zoals het ook al door Cash zelfgeschreven I walk the line en Leadbelly’s Rock Island Line, dat door Cash heel mooi ritmisch en met humor naar zijn hand werd gezet.

Zeventwintig liedjes, waaronder nog veel meer bekende nummers, als Folsom Prison Blues, Cry Cry Cry, Big River en Hey Porter, en eigenlijk geen enkel zwak nummer. Een heerlijk album, en een absolute aanrader uit de archieven van de rock.

Luister hier naar een paar fragmenten: