“Cowboy” Jack Clement was even in Nederland, en trad op met de band van de onvolprezen Watchman, de Nederlandse singer/songwriter en rootsartiest Ad van Meurs. Er waren optredens gepland in een klein zaaltje in Eindhoven, in Paradiso in Amsterdam en in Herbergh IJsselmeer in het dorp Oosterleek, ergens onder Enkhuizen. Omdat dat optreden volgens van Meurs waarschijnlijk het meest informeel zou zijn gingen we daarheen, met het vermoeden dat Clement informeel wel zou floreren.

De Herbergh is een voortreffelijk café-restaurant-hotel waar je niet alleen uitstekend kunt eten en drinken (zelfs het appelgebak, dat in de meeste Nederlandse gelegenheden tegenwoordig niet meer te vreten of half bevroren is, was vers en heel erg lekker), maar dat ook de perfecte ambiance biedt voor een zondagmiddagconcert. Dat concert begon om half drie met een optreden van de band The Watchman. Nu draait Ad van Meurs met zijn geweldige rootsband al vele jaren mee, maar helaas tot nu toe in mijn dode hoek (het is verbazingwekkend hoeveel fantastische muziek zich net buiten gehoorsafstand blijkt te bevinden). We hadden dus wat in te halen, en verklaren hierbij dat een optreden van The Watchman een absolute aanrader is. Van Meurs is een meer dan prima songschrijver, een bijzonder goede gitarist en zeer aangename zanger en hij heeft ook nog eens een zeer goede band, met een werkelijk fenomenale drummer, die heerlijk soepel en swingend, en ogenschijnlijk zeer gemakkelijk drumt, maar die ook alles perfect in de hand heeft, stuwend en stimulerend werkt en een genot is om naar te kijken.

“Cowboy” Jack Clement is dik in de zeventig, en heeft in 1978 zijn eerste plaat gemaakt (die gerust een vergeten meesterwerk kan worden genoemd) en twee jaar geleden zijn tweede. Daarnaast heeft hij een hele reeks hits geschreven voor country-artiesten als Johnny Cash, Dolly Parton, George Jones, Waylon Jennings en nog veel meer. Liedjes die in Nederland niet zo bekend waren, maar die in de states enorme hits werden. Hij zong een aantal van die eigen nummers, en was voor een zesenzeventigjarige opmerkelijk goed bij stem. Hij zingt nog steeds bijzonder gemakkelijk en soepel. Er was met de band wel wat gerepeteerd, maar niet al te intensief, dus nu konden ze laten zien dat ze echt goed waren. En dat waren ze. Voor het publiek was het een ontzettend leuk concert, terwijl de bandleden af en toe peentjes zaten te zweten, want Clement had geen setlist gemaakt, en speelde ook gewoon nummers die niet gerepeteerd waren. Als hij dan de toonsoort aangaf was dat wat hem betreft voldoende als aanwijzing voor de band, maar toen ontstond er toch nog een vermakelijk misverstand toen het Nederlandse “E” door hem gehoord werd als het Amerikaanse “A”, waardoor hij wat verbaasd een stuk lager inzette dan de band verwachtte. Door de pure kwaliteit van zowel Jack Clement als de band had je toch nergens het gevoel dat je in een repetitie beland was, maar eerder bij een zeer geslaagde jamsessie van een stel topmuzikanten.

Clement speelde een uitgebreide set, met niet alleen eigen nummers maar ook materiaal van anderen, en liet horen dat hij een absolute rasartiest is. Als producer, studiomuzikant en liedjesschrijver stond hij weliswaar altijd wat in de schaduw, maar dat is feitelijk zeer onterecht. Hij speelde na zijn eigen set nog een halve set, waarna The Watchman afsloot. Ze hebben gespeeld van half drie tot half zeven, met twee pauzes van een kwartiertje.

Het is geweldig om de levende legende “Cowboy” Jack Clement een keer live te hebben zien spelen, en ik vind het dan ook bijzonder dat hij de hoes van mijn exemplaar van zijn langspeelplaat uit 1978 wou signeren. Die hoes hoort nu bij een herinnering aan een geweldig concert dat ik zal koesteren.