Sons of the Never Wrong is een wat merkwaardige bandnaam voor een trio dat bestaat uit één man en twee vrouwen, maar het past wel weer wonderbaarlijk goed bij dit opmerkelijke gezelschap folky singer/songwriters die met zijn drieën volstrekt eigenzinnige en unieke muziek maken. Samenzang waar je even aan moet wennen, drie zangers die ieder voor zich enorm indruk kunnen maken, machtig mooie liedjes, schitterende arrangementen, een afwisselend album dat toch een uitgebalanceerde indruk maakt en dat bij elke luisterbeurt groeit, zoals dat bij elk meesterwerkje gebeurt.

We laten hier drie fragmenten horen om je een indruk te geven – uit het openingsnummer Arkansas, voor die samenzang van Bruce Roper, Sue Demel en Deborah Lader “waar je wellicht even aan moet wennen”, dan Eve, om te laten horen hoe sterk Sue Demel in haar eentje als zangeres is en tenslotte het einde van het Tornado, dat klinkt als een gepassioneerde gospel, en waarvan ik tegen het einde dacht: “nee, niet wegdraaien dat geluid…”

Zowel Roper, Demel als Lader leverden ijzersterke liedjes af, en ze zijn alledrie sterke zangers, maar hun samenzang vind ik persoonlijk van een aparte klasse, omdat ze wel met beide voeten in allerlei tradities staan, maar daar toch vrij mee omgaan, waardoor er verrassende dingen ontstaan. Eerder dit jaar bracht Bruce Roper ook al een sterk soloalbum uit, en over de vorige albums van Sons of the Never Wrong waren we ook al enthousiast, maar met dit magnifieke plaatje vieren ze perfect hun twintigjarig bestaan. Chapeau!

• Sons of the Never Wrong – King Fisher King – Waterbug WBG107

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.