Accordeonist Wim Claeys werd door Walter de Buck over de streep getrokken om meer te gaan zingen, en zijn liefde voor oude Gentse volksliedjes deed de rest. Je verwacht na zo’n eerste zin een traditioneel album van traditionele Belgische folk in een zeer plat Gents dialect, maar Claeys sleurt de serie oude volksliedjes die hij heeft gevonden, dat wil zeggen het topje van de ijsberg – hij heeft er meer dan duizend verzameld, en hier presenteert hij er nog maar een paar van – rigoureus de eenentwintigste eeuw in.

Claeys zingt met passie en overtuiging, hij schreef zelf een paar fraaie liedjes die mooi passen, hij zingt er twee van Walter de Buck en hij heeft een fantastische band die met één voet nog een beetje in de traditie staat, maar ondertussen toch voluit op avontuur gaat, waardoor het regelmatig pure folkrock wordt, met de nadruk op rock. De arrangementen zijn overal, in elk nummer, verrassend en erg goed, waardoor het ook nog eens een subliem groeiplaatje is dat rijpt met de tijd. Luister maar eens hoe Claeys Walter de Buck’s Liedje van de Zonne volledig naar zijn hand weet te zetten, of hoe hij het prachtige oude bedelliedje Witte Donderdag tot een waar kippenvelliedje weet te maken. Een Schuune Bende is een van Claeys eigen liedjes, en dat kan met gemak ook een klassieker worden. Een magnifiek plaatje, dat absoluut smaakt naar meer – zo mag de traditie wat ons betreft graag voortgezet worden – avontuurlijk en met passie en energie!

Luister hier naar een paar fragmenten: