Violist Wouter Vandenabeele is niet meer weg te denken uit het Belgische muzikale landschap – hij was de drijvende kracht in bands als Olla Vogala en Ambrozijn, maar heeft inmiddels ook een ruime reeks albums gemaakt met wisselende bezettingen. Dit is deel drie in zijn reeks instrumentale Chansons. We waren eerder al razend enthousiast over Chansons pour la fin d’un jour dat hij samen met Emre Gultekin en Ertan Tekin maakte, en dat een machtig mooi wereldfusieplaatje is, en ook over het eerste deel van deze trilogie, het soloalbum Chansons sans paroles.

Chansons pour le temps qui reste maakte Vandenabeele samen met pianist Erno le Mentholé, die ook vier composities bijdroeg, cellist Lode Vercampt en accordeoniste Sara Salvérius, en ook dit is weer een magistraal mooi melancholiek meesterwerkje geworden. Het is overigens wel aardig om de twee versies van Club 74 naast elkaar te leggen – de solo-pianoversie van Erno de Mentolé (die overigens grappig genoeg Club 47 heet) en hier de veel weelderiger versie van het kwartet.

Dit is muziek om laat op de avond bij kaarslicht naar te luisteren, dan ga je bijna vanzelf mee op de reizen die Vandenabeele en zijn vrienden hier zo prachtig verklanken. Vleugjes Middellandse Zee, een beetje passie, dan weer ingetogen en subtiel. Mooi.

Luister hier naar een paar fragmenten: