De Canadese “band” The Henrys is eigenlijk het project van één geniale man, Don Rooke. Don Rooke is als het ware de superkok van een viersterrenrestaurant die een sublieme maaltijd voor je bereidt. Zo voelt de muziek van The Henrys ongeveer aan. Het vorige album, Is This Tomorrow, is al weer zes jaar oud, dus het werd tijd voor een nieuw album, en ook dat is weer een ingetogen meesterwerkje geworden. Ingetogen is misschien niet het juiste woord, en “beheerst” eigenlijk ook niet, want dat geeft niet aan hoe perfect dit album in elkaar steekt, en zelfs een woord als “perfect” zou je op het verkeerde been kunnen zetten, hoewel dat toch wel aardig in de buurt komt.

The Henrys betekent: nieuwe muziek op oude instrumenten, met intelligente arrangementen, een zanger die precies de juiste onderkoelde manier van zingen heeft om de humor te laten landen, genoeg warmte om een stuk melancholie mee te nemen, exact de juiste kruiden en specerijen op de juiste verrassende plaatsen, een ontspannen toon, waarbij tegelijk alles steeds perfect op scherp staat. Zelfs de vinger die over een snaar glijdt klinkt perfect getimed.

Quiet Industry is een album om ademloos van bewondering te beluisteren. Dit is Van Dyke Parks, maar dan nog net een slag geraffineerder, of Paul Simon, maar dan iets minder commercieel, en iets ontspannener. Don Rooke bespeelt de gitaren en de bariton ukelele en nog wat andere instrumenten, en hij schreef alles wat je hoort op dit album, Gregory Hoskins is dit keer de perfecte zanger van de band, en er zijn nog een paar muzikanten die meespelen, maar de credits zijn volledig voor Rooke. Een absoluut meesterwerk!

Het album komt uit op 11 juni 2015, maar je kunt hier vast naar drie fragmenten luisteren: