The Hollies hadden we als band eigenlijk al volledig opgegeven toen leadzanger Allan Clarke vanwege een slopende ziekte van zijn vrouw de lier aan de wilgen hing. Ze bleven echter gewoon touren, met de oudzanger van de Move, Carl Wayne, als leadzanger. Die overleed een jaar of wat geleden, maar de band bleef bestaan, en er kwam zelfs, vrijwel onopgemerkt, in 2006 een nieuw album uit, dat ik pas anderhalf jaar later in handen kreeg. Zonder veel hoop schoof ik de cd in de speler, maar ik veerde al snel op, want de Hollies hebben met Staying Power een verrassend sterk album gemaakt.

En ze klinken nog steeds als The Hollies, al klinkt het allemaal zelfs wat frisser en energieker dan hun voorlaatste, die uit 1983 dateert, maar dat was eigenlijk een mislukte reünieplaat met Graham Nash. Dit is echt weer een heerlijke popplaat met de als vanouds perfecte meerstemmige Hollieszang. Van de originele Hollies zijn alleen drummer Bobby Elliott en gitarist en tweede stemzanger Tony Hicks over, en misschien moet je wel concluderen dat zij met zijn tweeën een essentiëler deel van de Hollies vormen dan we ooit hebben gedacht.

Tony Hicks was altijd al degene die de nummers voor de band opspoorde, en hij had in meer opzichten de muzikale regie in handen. Feitelijk is hij dus de grote man in de schaduw die ongemerkt weer een fantastische band om zichzelf en Elliott heeft verzameld. Een band die het perfecte Holliesgeluid opnieuw weet te creëren, en die een album heeft gemaakt waar ik buitengewoon opgewekt van word.
De band schijnt ook dit jaar weer de studio in te duiken voor een nieuw album. Ik hoop dat het iets meer aandacht krijgt dan deze cd, want deze band verdient veel nieuwe aandacht. Een heerlijk plaatje.