Michel Banabila is een genie. Hadden we dat al eens gezegd? Vast wel. Plaats hem gerust in de categorie van muzikale geniale buitenbeentjes als Moondog, Dick Raaijmakers, Stockhausen, Ron Geesin, Brian Eno en aanverwante grootheden, want deze man maakt muziek die vernieuwend, verrassend, uniek en van een absoluut wereldniveau is. Dat gezegd hebbend gaan we het hier hebben over zijn album 47 Voice Loops.

Drie composities, te beginnen met een klanktapijt dat we nog het beste kunnen omschrijven als een stemsculptuur, waarbij Banabila zijn eigen stem in een loop geplaatst heeft en daar een ongehoord spannend meanderend stuk van twintig minuten mee maakte dat opmerkelijk genoeg, hoewel er weinig in lijkt te gebeuren, geen moment verveelt. Een oceaan van stemmen, een kathedraal van geluiden.

In het tweede stuk zijn de stemmen vervormd zodat het een instrumentale compositie lijkt te zijn geworden, en hier heb je het gevoel dat je naar een langzaam schuivende gletsjer zit te luisteren, een onontkoombaar stuk natuurgeweld. Maar ook hier zitten er zoveel details en subtiele accenten in de immer compacter wordende geluidsbrei verborgen dat je met stijgende verbazing blijft luisteren.

In de derde compositie verricht Banabila tenslotte een klein wonder, want hier mixt hij beide stukken – de bijna kille gletsjergeluiden met de soms bijna hemelse stemmen, en samen ontstaat er iets waar je nauwelijks de vinger op kunt leggen, alsof Banabila de schepper, door beide stukken samen te voegen, een vonk heeft toegevoegd die nieuw leven heeft opgeleverd. Bijzonder om te beluisteren.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.