Drie singer/songwriters (nou vooruit, eigenlijk vier, al horen we die vierde hier met een instrumentaal album) en twee instrumentalisten, alle vijf met de voornaam Mark of een naam die daar wel erg dicht bij in de buurt ligt als Marco of Marcus. Overeenkomsten verder? Nauwelijks. Kwaliteit is wel bij alle vijf gegarandeerd, hoewel ze totaal verschillende muziek maken.


 

Mark Davis and the Inklings – Because there’s Nothing Outside

Mark Davis schreef een spirituele autobiografie met de titel God In Chains, en dit album is min of meer bedoeld als de soundtrack bij dat boek. Davis is een singer/songwriter die melodieuze popliedjes maakt die soms wat doen denken aan “de Beatles na de Beatles”, maar zo geniaal als de Fab Four is hij toch niet helemaal – het is allemaal zeker niet slecht, maar doet toch regelmatig wel wat erg thuisgeknutseld en Spinvisserig aan. Muzikaal gesproken een sympathiek plaatje, hoewel zijn religieuze zoektocht mij niet zo aanspreekt..

Luister hier naar een paar fragmenten:


Marco R Wagner – My Old Spain

Marco Rodriguez Wagner werd geboren in Rio de Janeiro, en woonde in Brazilië, Spanje en de Verenigde Staten, tot hij weer naar Spanje verhuisde, waar hij nu woont. Hij is een uitstekende akoestische gitarist, een geweldige verhalenverteller en een prima singer/songwriter. Op veel liedjes op My Old Spain hoor je alleen Wagner zingen met zijn gitaar als begeleiding, maar hij heeft ook wat gasten uitgenodigd, waardoor de arrangementen soms wat interessanter worden. Maar het zijn vooral de fraaie liedjes die overtuigen.

Luister hier naar een paar fragmenten:


Mark Wingfield – Proof of Light

De Britse gitarist Mark Wingfield maakt intelligente instrumentale jazzrock, en doet dat binnen een supertrio, met Yaron Stavi op staande bas en Asaf Sirkis op drums. Stavi speelde al met Robert Wyatt, Phil Manzanera en David Gilmour, Sirkis met onder meer Larry Coryell en Nicolas Meier.
Melodieus, scherp, geïnspireerd, virtuoos, en vooral mooi samenspelend, met altijd een lichte melancholieke ondertoon. Mooi.

Luister hier naar een paar fragmenten:


Markus James – Head for the Hills

Markus James is op zoek naar de wortels van de blues – hij reisde er zelfs voor naar Mali, en voor zijn nieuwe album Head for the Hills zocht hij muzikanten, met name drummers, op in de Mississippi Hill gebieden, die nog de oude blues weten te pakken. Zelf speelt James een groot arsenaal aan snaarinstrumenten, van akoestische gitaar en slide tot en met een kalebasbanjo, een driesnarige sigarendoosgitaar en een diddley bow van één snaar, en nog veel meer. Hij werkte met een aantal geweldige drummers, en het leverde een album op dat volstrekt tijdloos klinkt, maar dat je tegelijk het gevoel geeft dat je een eeuw teruggaat in de tijd. De ritmes, de bezwerende zang, de passie waarmee gespeeld en gezongen wordt, het is muziek om je aan over te geven. Van de zestien nummers zou ik je het liefst van alle zestien een fragment laten horen, maar nu alleen maar twee fragmenten, van het titelnummer in twee versies.

Luister hier naar een paar fragmenten:


Mark Fosson – Digging in the Dust

Mark Fosson kende ik vooral als singer/songwriter, en dan eentje van het fundamenteel-christelijke soort, met teksten die mij al snel deden afhaken, hoe goed de liedjes verder ook in elkaar zaten en hoe goed het allemaal ook mocht klinken. Ik was dan ook stomverbaasd toen ik dit instrumentale album voor het eerst hoorde, want hier horen we een jonge Fosson die blijkbaar in zijn huiskamer wat opnames heeft gemaakt in 1976, en wat we horen is een virtuoze gitarist die dingen doet waar je de bek spontaan bij open valt. Fosson had net een twaalfsnarige gitaar gekocht en begon er zelf stukken voor te schrijven, en dit was het eerste resultaat. Verbijsterend.

Luister hier naar een paar fragmenten: