Percussionist Steve Noble kende ik al van het unieke trio dat hij met Adrian Northover en Daniel Thompson vormde om het album ag op te nemen, dus ik wist dat hij een avontuurlijke muzikant was, maar met zijn nieuwe solo-album heeft hij me wel echt omvergeblazen.

Noble maakt deel uit van een groep Britse free-jazz-musici (ik noem ze zo bij gebrek aan een betere term, maar ze zoeken gewoon de grenzen van de muziek op) die avontuur met humor mengen, waardoor je als luisteraar met extra veel plezier zit te luisteren naar hun sublieme exploraties van het muzikale universum.

Solo is een improvisatie die ruim veertig minuten duurt, op de snare drum, cymbalen en percussie, en ik durf rustig te stellen dat je nooit eerder zo’n percussie-solo hebt gehoord. Hij komt heel af en toe (luister naar het vierde fragment dat ik je hier laat horen) een heel klein beetje in de buurt van een normale drumsolo, maar ook dan is het allemaal net even anders en spannender.

Bijna drie kwartier lang weet Noble je als luisteraar gevangen te houden met soms fluisterzachte percussie, afgewisseld met rommelende donder – alle mogelijkheden van de percussie-instrumenten die hij voorhanden heeft worden tot op de uiterste grens uitgebuit, waarbij je van de ene verbazing in de andere valt. Less is more, dat gaat hier ook zeker op, want het is ronduit verbijsterend hoeveel rijkdom er uit zo weinig materiaal gehaald kan worden. Chapeau!

Luister hier naar een paar fragmenten: