De Britse saxofonist Adrian Northover is lekker op dreef, niet alleen met The Remote Viewers of het Runcible Quintet, maar ook met allerlei andere projecten – hij vindt steeds meer andere musici die net als hij op een spannende manier hun muzikale horizon willen verkennen, en dat levert steevast bijzondere albums op. Ik had het hier al over het geweldige album dat hij samen met Phil Gibbs, Marcello Magliocchi en Maresuko Okamoto maakte, Sezu, en nu ligt er al weer een subliem, subtiel free jazz album waar ik ook al weer met open mond naar heb zitten luisteren.

Eerlijk gezegd krijg ik altijd een enorm goed humeur van dit soort muziek, en dat komt omdat deze musici niet alleen vreselijk goed zijn, maar ook gevoel voor humor hebben, en ze alle geluiden van hun instrumenten uit willen buiten, waardoor je af en toe met stomme verbazing zit te luisteren naar gekraak en gekreun van snaren, gepiep van saxofoons, allemaal op het randje, maar ook allemaal precies goed en precies mooi bedwongen, om het zo maar te zeggen. Ze vliegen nooit echt uit de bocht, al maken ze het af en toe verrekte spannend.

Steve Noble speelt drums en percussie, Daniel Thompson akoestische gitaar, en Adrian Northover saxofoon. Ze speelden op 14 juni 2017 drie improvisaties, die gewoon de titels First Improvisation, Second Improvisation en Third Improvisation hebben meegekregen. Ik laat je hier uit elk van de drie een fragmentje horen, waarbij je moet bedenken dat de tweede een half uur duurt en dat je dan alleen de eerste vijfenveertig seconden hoort. Van de derde, die het kortste is met bijna vijf minuten, laat ik je het slot horen. Ik zou je willen adviseren er een paar keer naar te luisteren, want dan hoor je pas hoeveel finesse er in zit, want dit is wel echt een groeiplaatje dat bij herbeluistering steeds beter wordt.

Luister hier naar een paar fragmenten: