Vroeger noemden we het wel enigszins misprijzend piepknormuziek, maar je muzikale smaak groeit en verbetert, en je raakt gewend aan verschillende muzikale talen, en nu ben ik redelijk verzot op goede free jazz, zeker als hij gespeeld wordt door virtuoze musici die erg goed naar elkaar kunnen luisteren en die samen muzikaal op avontuur gaan op onverwachte manieren.

Dat geldt zeker voor het Runcible Quintet, waarin alle vijf de leden een even grote rol spelen, dus niet alleen fluitspeler Neil Metcalfe en saxofonist Adrian Northover, maar zeker ook drummer Marcello Magliocchi, gitarist Daniel Thompson en contrabassist John Edwards, die op dit album, Four, overigens alleen op twee van de vier improvisaties meespeelt. Nortover en Edwards kennen we overigens ook al van de Remote Viewers, ook al zo’n mooie avontuurlijke Britse jazzband.

De improvisatorisch ontstane composities op Four hebben simpelweg de titels one, two, three en four meegekregen en duren samen een uur. Ik laat maar een paar korte fragmenten horen uit elk stuk, maar luister bijvoorbeeld eens naar het begin van three – ik zit dan meteen al op het puntje van mijn stoel, moet ik je bekennen. En dat geldt eigenlijk voor deze hele cd, die, als je hem op de achtergrond zou draaien, wellicht als chaotisch zou kunnen overkomen. Je moet er wel even voor gaan zitten en aandachtig luisteren, en dan blijkt het ongelofelijk spannende, subtiele, geraffineerde muziek te zijn. Adembenemend mooi, durf ik zelfs te zeggen. Voor avontuurlijke muziekliefhebbers.

Luister hier naar een paar fragmenten: