Inmiddels ben ik er van overtuigd dat ze straks bij één lange compositie uitkomen, want The Runcible Quintet, dat ondanks de internationale bezetting een typisch Brits free jazz-gezelschap is, telt geleidelijk af. Hun eerste album heette Five en bevatte ook vijf geïmproviserde composities, op het tweede album vond je vier stukken, en dat had dan ook Four als titel, en op dit derde album, dat Three heet, vind je uiteraard drie composities. Britse humor.

Live opgenomen in het Londense Iklectik zijn de vijf mannen weer voortreffelijk op dreef. Ik heb een zwak voor deze Britse vorm van free jazz, waarbij de vijf spelers allemaal even sterk zijn en ongelofelijk goed naar elkaar luisteren en het muzikale gesprek met elkaar aangaan op een unieke, spannende en soms buitengewone, ingetogen manier. Want het draait niet alleen om de twee virtuoze blazers, saxofonist Adrian Northover en fluitist Neil Metcalfe, maar ook om de Italiaanse meesterdrummer Marcello Magliocchi, gitarist Daniel Thompson en de sublieme contrabassist John Edwards.

Gewoon gaan zitten dus, en aandachtig luisteren, en dan nog een keer luisteren om te horen wat je de eerste keer gemist hebt. Fantastisch samenspel, subtiele humor, ogenschijnlijke chaos terwijl alles klopt, dit is muziek voor gevorderden, vrees ik, maar met een beetje extra aandacht en geduld kom je heel ver. Mooi mooi.

Luister hier naar drie fragmenten: