Het is al een tijd geleden dat ik een cd opzette en meteen het gevoel kreeg dat ik zat te luisteren naar een groep goede vrienden die samen muziek zaten te maken. Vanbinsbergen Playstation is zo’n band, waarbij je het gevoel krijgt dat ze al dagen vantevoren handenwrijvend klaarzaten omdat ze weer eens heerlijk samen konden gaan spelen. Het Willem Breuker Kollektief kon je dat gevoel vroeger ook geven, die stonden ook letterlijk handenwrijvend in de coulissen te wachten tot ze samen konden gaan spelen.

Denk nu niet dat dit een album is met uitbundige, opgepepte muziek, want dat is niet zo, juist in de manier waarop deze band terughoudend en ingetogen kan spelen kun je horen hoe goed ze naar elkaar luisteren en met hoeveel plezier hier gespeeld wordt. En dat betekent ook dat de melancholieke stukken er juist ook melancholieker van worden, omdat de band precies aanvoelt wat de sfeer van een compositie vraagt.

Tales Without Words is een bijzonder conceptalbum, want Corrie van Binsbergen speelt nu al vele jaren samen met schrijvers en dichters, en maakt samen met hun ook indrukwekkende voorstellingen, waarbij muziek en tekst elkaar op een opmerkelijke manier weten te versterken. Hier liet ze zich inspireren door een aantal teksten van Nederlandse schrijvers en dichters en maakte er instrumentale composities bij die ze vervolgens voor haar band Vanbinsbergen Playstation arrangeerde.

In het cd-boekje vind je ook een paar fragmenten van die teksten, van Remco Campert, Tommy Wieringa, Toon Tellegen, Manon Uphoff en Tjitske Jansen. Maar ook als je die teksten wegdenkt blijft er een fenomenaal mooi album over, met muziek die volledig op zichzelf kan staan. Jazz met een vleugje humor, lyrische lijnen, muziek waarin je helemaal weg kunt zakken. Toch is het wel degelijk ook muziek die je bij de les houdt, met onverwachte wendingen, scherpe hoekjes en stukjes die veroverd moeten worden. Goede muziek dus. Muziek om verslaafd aan te raken zelfs. Een absolute aanrader.

Luister hier naar een paar fragmenten: