In onze reeks Kippevelliedjes een nummer uit een van de beste langspeelplaten van de jaren zestig, een plaat die volledig flopte en die dan ook nooit op cd is verschenen helaas. De fragmenten die ik je laat horen komen dan ook van mijn grijsgedraaide vinylplaat – je zult een paar tikjes op de koop toe moeten nemen.

Buzz Clifford was een zogenaamd One-Hit-Wonder, die met Baby Sittin’ Boogie een geweldige novelty hit had. Dat zorgde voor een verwachtingspatroon blijkbaar, want de sublieme lp See Your Way Clear die hij later opnam met Dan en Matthew Moore (The Moon en Mad Dogs and Englishmen), Bernie Leadon (Eagles), Carl Radle, Jim Keltner en nog een paar muzikale grootheden flopte als gezegd, terwijl die plaat wat mij betreft als een tijdloos hoogtepunt van de jaren zestig beschouwd kan worden. Er staat werkelijk geen slecht nummer op, en zeker één onvergetelijk kippenvelnummer, en daar wil ik het hier over hebben.

Echo Park is ook nog een bescheiden hit geweest in de uitvoering van Keith Barbour, maar die kan niet tippen aan deze oorspronkelijke versie van Clifford en zijn superband. Het nummer gaat over een oude man die elke dag naar het park gaat, waar hij de hele dag doorbrengt, wandelend van bank naar bank, eendjes voerend, en kijkend naar spelende kinderen. Hij denkt dan terug aan het kind dat hij hielp opgroeien, en dan komt die ene zin: “and a letter, saying Dear Sir, we regret to inform you your son will not be coming home”.

De tekst gaat verder met de vraag of de oude man in jaren meet of “is one day all you’ll ever know?”

Alle oorlogen in één liedje samengevat. Kippenvel.

Hier twee fragmenten uit Echo Park van Buzz Clifford uit 1969: