De zoon van Kate Power was bevriend met de eenentwintigjarige Travis John, die “uitgezonden” werd naar Irak en daar sneuvelde. Kate kon niet bij de begrafenis zijn en daarom schreef ze het liedje waarmee de cd Pearls opent. Wat het zo’n aangrijpend liedje maakt is, dat het het verhaal vertelt van de zinloze dood  van een gewone Amerikaanse jongen. Power heeft bovendien een mooie, oudere stem en ze meent wat ze zingt. Ik kon toen het liedje al niet beluisteren zonder dat ik een brok in de keel kreeg, maar een paar jaar later namen Power en haar partner Steve Einhorn het nummer nog een keer op, nu gezongen door Steve en met een nog iets ingetogener arrangement, en het liedje komt zelfs nog harder binnen.

Travis John is wat mij betreft een van de indrukwekkendste anti-oorlogsliedjes ooit, omdat het enkel en alleen de zinloze dood beschrijft van één Amerikaanse jongen. De kern waar het om draait, telkens weer. En dat het niet alleen de levens van jonge jongens zijn die zinloos opgeofferd worden, dat weten we inmiddels ook, maar dit liedje raakt me toch elke keer weer. Ik laat je hier het eerste stukje horen, gezongen door Kate, dan een stukje door Steve en het slot weer door Kate. Voor de twee tussenliggende coupletten moet je dan maar naar Spotify of de twee albums kopen waarop deze versies te vinden zijn, Pearls en Brick & Mortar.

Luister hier naar drie fragmenten uit Travis John: