Toen ik een stukje schreef over het album She’s van Bernard L’Hoir vond ik het al lastig om zijn muziek te omschrijven, want door de mix van klassiek en soundtrack-achtige muziek kwam ik uit bij filmmuziek zonder film. De pianist en componist klinkt op zijn negende album Noachis Terra nog steeds even ongrijpbaar, en hij doet soms denken aan klassieke kamermuziek, maar ook aan Mike Oldfield of Michael Nyman, of zelfs Ennio Morricone op zijn best (in The Mission bijvoorbeeld).

Valentine Uytterhoeven en Philippe Lenaerts zingen, Juan Carlos Mellado speelt gitaar, Osvaldo Hernandez percussie en Olivier Habran hobo. En dan zijn er nog violist Laurence Genevois en cellist Raphaël Meulemans op een paar tracks en fluitist Line Adam, ook op vier tracks te horen. Dat gevarieerde gezelschap is verantwoordelijk, samen met pianist Bernard L’Hoir zelf (die ook de arrangementen schreef), voor het adembenemend mooie resultaat.

Want daar leidt deze lange inleiding feitelijk naartoe – hoe je de muziek ook omschrijft en in welk hokje je het ook wil plaatsen, welk etiket je het ook maar mag geven, waar het op neerkomt is dat dit eenvoudigweg bloedmooie muziek is. Met verstilde momenten, met melancholie en warmte, met passie. Je houdt je adem in en je geeft je over. Inderdaad. Adembenemend mooi.

• Bernard L’Hoir – Noachis Terra – homerecords.be

Luister hier naar een paar fragmenten: