The Remote Viewers is een opmerkelijke Britse saxofoonband rond David Petts en Adrian Northover. Avantgardistische kamermuziek heb ik hun muziek wel eens genoemd, want deze band is steeds op een mooie manier op avontuur, waarbij ze jazz, filmmuziek, elektronische muziek en klassiek op een volstrekt unieke manier weten te mengen.

Naast Northover op sopraan en sopranino sax en David Petts op tenorsax horen we Sue Lynch op tenorsax en klarinet en Caroline Kraabel op alt- en baritonsax. Daarnaast is er een belangrijke rol weggelegd voor drummer en percussionist Mark Sanders en bassist John Edwards. En dan zijn er nog wat opmerkelijke instrumenten: de zaktheremin die Northover bespeelt en de noise generator die Petts inzet.

David Petts is degene die de composities levert, maar in het middenstuk van hun nieuwe album, het ruim een half uur durende titelstuk No Voice From The Hall, dat onderverdeeld is in negen stukken, is er ook ruimte voor improvisatie (en daarbij worden de improvisatoren ook genoemd als componisten). Ik laat uit dat magnifieke stuk drie fragmenten horen, al doorbreek ik daarmee de spanningsboog natuurlijk wel op een rare manier.

Want dat is het mooie van de muziek van een band als de Remote Viewers – je moet gewoon hun hele album beluisteren, want ze weten een spanningsboog vast te houden van een heel album lang. Eigenlijk doen die paar fragmenten geen recht aan de totaalcompositie, maar goed, je krijgt toch een beetje een indruk van de muziek die ze maken. Spannende, avontuurlijke muziek voor luisteraars met oren aan hun hoofd.

Luister hier naar een paar fragmenten: