Het Berlage Saxophone Quartet maakte meteen vanaf het het begin van hun bestaan al indruk, jaren geleden al – het is een kwartet dat klassieke muziek speelt, maar dat tegelijkertijd jazz in de vingers heeft, waardoor de klassieke stukken altijd een stuk leuker worden dan wanneer ze gespeeld worden door academische studenten die alleen maar geleerd hebben keurig van papier te spelen. Dan kunnen ze nog zo virtuoos zijn, dan gaat de muziek nooit echt leven.

Bij het Berlage Saxophone Quartet gaat de muziek niet alleen leven, ze gaat bruisen, sprankelen, en barst zowat uit haar voegen van de energie. Dat konden we ook weer constateren toen ze hun Amerikaanse programma presenteerden in het kader van het Hortusfestival 2016.

Het Quartette van Caryl Florio, die eigenlijk als de Engelse William James Robjohn geboren werd, was het eerste stuk voor vier saxofoons dat in Amerika geschreven werd. Robjohn was met zijn familie naar New York geëmigreerd, maar die familie zag een muzikale loopbaan niet zitten, dus koos hij voor een exotisch pseudoniem. Hij heeft een wat moeizaam verlopende carrière als componist gehad, maar dit Quartette is altijd populair geweest, zowel bij saxofonisten als bij luisteraars, en wij begrepen meteen waarom nadat we de energieke uitvoering van het Berlage Saxophone Quartet hadden gehoord – een vliegende start.

Hanns Eisler schreef veel filmmuziek, vaak puur voor het geld, maar daar zaten echte juweeltjes tussen. Zijn Suite voor orkest nr 6 (muziek voor de film Le Grand Jeu) werd gearrangeerd voor saxofoonkwartet, en dat klinkt werkelijk fenomenaal. Af en toe zat het heel even tegen tekenfilmmuziek aan, maar verder was het pure verbazingwekkende energie. Mooimooi.

Erwin Schulhoff schreef Vijf Stukken voor Strijkkwartet die door Peter Vigh werden gearrangeerd voor saxofoonkwartet, en dat levert vijf verbazingwekkende stukken op – een krankzinnige wals, een Arabische tango, een vlotte tarantella, stukjes polka, wat jazz, Krankzinnige, feestelijke, energieke muziek waar je als luisteraar heel blij van wordt. Als je dacht dat fusion iets van onze tijd is moet je hier eens naar luisteren – Schulhoff integreerde alles wat hij hoorde in zijn eigen composities en maakte er een soort Classical Fusion van die uit zijn voegen barst van de ideeën en de energie.

Tenslotte was er dan Antonin Dvorak’s Strijkkwartet nr 12 in F opus 96 “Amerikaans”, ook weer gearrangeerd voor saxofoonkwartet, dit keer door Lars Niederstrasser. Dat toont ook weer de uitzonderlijke kwaliteiten van dit kwartet aan – ze zijn niet alleen bijzonder goed op elkaar ingespeeld, hebben een goed gevoel voor jazz, zodat de klassieke muziek altijd iets swingends krijgt, maar ze maken ook zelf de arrangementen, die toegeschreven lijken naar hun eigen kwaliteiten, en hun samenspel. En dat kun je horen. Het klinkt allemaal perfect, en als je het niet wist zou je niet vermoeden dat er hier een strijkkwartet gespeeld werd, zo perfect was dit arrangement. Verbazingwekkend.

De staande ovatie voor deze avontuurlijke muzikale middag was dan ook verdiend. Als toegift werd er nog een heel mooi kort stuk van Kurt Weill gespeeld, Jenny’s Song. Het publiek kon geheel opgepept huiswaarts keren. Een subliem concert!

• www.hortusfestival.nl