Het eerste album dat ik van Giulia Millanta in handen kreeg was Dropping Down, en het nummer dat me meteen over de streep trok was haar versie van Deep Purple’s Paranoid – ik realiseerde me dat ik nog nooit eerder echt goed naar de tekst van dat liedje had geluisterd, en bij Millanta werd het ineens duidelijk dat het om het verhaal ging van iemand met een diepe depressie. Indrukwekkend, en een goede reden om haar te blijven volgen.

Ze was in Nederland voor een korte tournee en trad ook op in het Grand Café in Zuidlaren, waar ze voor het eerst een driegangendiner presenteerden met muziek tussen de gangen door – niet bepaald een doorsnee concert dus, want tijdens de muziek was er steeds heen-en-weer-geloop en geroezemoes van achter in de zaal, waar mensen aan tafeltjes gewoon gemoedelijk door bleven kletsen. Gelukkig trok Giulia Millanta zich daar weinig van aan, ook doordat het publiek dat om haar heen zat wel degelijk aandachtig zat te luisteren.

Naast de liedjes van haar laatste album speelde ze hier ook een aantal covers, en het opmerkelijke is dat ze al die covers een scherpe kant of een rauw randje weet te geven – Bang Bang van Cher wordt hier toch behoorlijk wat schrijnender dan het origineel, en het lome Sunny Afternoon van de Kinks wordt bij haar ronduit edgy, en ook hier hoorde ik voor het eerst de dubbele bodem en de donkere kant die in de tekst zit.

Ik vroeg Millanta na afloop van het concert of ze haar covers ook bewust daarop kiest, maar volgens haar gaat dat intuïtief – ze kiest gewoon de liedjes die ze mooi vindt. Ik constateerde dat ze op haar vorige albums in het Italiaans, Frans, Spaans en Engels zingt, en op haar laatste album, Moonbeam Parade, vrijwel alleen in het Engels, op één nummer na, David Bowie’s R&R Suicide, en ik vroeg hoe dat tot stand was gekomen. Giulia: “Howe Gelb, die op het album ook piano speelt en op dat nummer ook meezingt, vond het een goed idee dat ik een nummer in het Italiaans zou vertalen. Ik was ziek en had koorts en toen ontstond bijna als vanzelf die vertaling van Bowie’s nummer, en we vonden het resultaat wel goed en grappig”.

Ik vroeg haar ook nog of haar persoonlijke liedjes niet nog persoonlijker zouden worden als ze ze in het Italiaans zou schrijven, omdat Engels toch niet haar eerste taal is, maar ze zegt: “Ik woon nu al een tijd in Amerika, in Austin, en eerlijk gezegd denk ik al in het Engels, en droom ik zelfs al in het Engels, dus ik heb het gevoel dat ik net zo goed in het Engels kan schrijven dan in het Italiaans. En soms schrijf ik ook wat in het Italiaans als dat zo uitkomt. Misschien maak ik ook wel eens een Nederlands liedje, al vind ik het Nederlands wel een moeilijke taal.”

We hebben het ook nog gehad over het feit dat al haar eigen liedjes een beetje een donkere kant hebben terwijl ze toch nergens somber of zwaarmoedig klinken. De struggle for life komt altijd in de liedjes terecht, volgens Giulia – als alles lekker loopt en het goed gaat zing je daar niet over. Toch kunnen we gelukkig constateren dat het steeds beter met Millanta gaat, als we haar drie laatste cd’s naast elkaar leggen, terwijl de kwaliteit van de liedjes zeker niet minder wordt.

Kijk ook regelmatig eens op de site van Grand Café Zuidlaren, want ze organiseren er elke zondagmiddag concerten, en er staat voor de toekomst nog meer in de planning.