Voordat het optreden van de fenomenale New Yorkse band Hazmat Modine in het kader van hun Box of Breath-tour in de Kleine Zaal van de Oosterpoort in Groningen zou beginnen hoorde ik dat de frontman van de band, Wade Schuman drie dagen eerder naar New York was afgereisd omdat zijn moeder ernstig ziek was geworden. Ik hield mijn hart vast, want Schuman bepaalt voor een heel groot deel het geluid van de band, niet alleen met zijn kenmerkende gruizige stemgeluid, maar ook met zijn mondharmonicaspel.

Van de basisband waren nu maar een paar kernleden over – tubaspeler Joseph Baley, saxofonist Steve Elson en trompettiste Pamela Fleming. De violist, gitarist en drummer waren feitelijk invallers, maar ze deden het allemaal wonderbaarlijk goed. De kernleden van de band hielden de zaak fantastisch bij elkaar, de sublieme violist, de geweldige gitarist en de jonge maar soepele drummer namen alle drie de zangpartijen voor hun rekening en deden dat zeer verdienstelijk. De muziek was even opwindend als altijd, en hoewel je Schuman zeker miste gaf de band een buitengewoon professioneel en gepassioneerd concert. Of ze wilden laten zien dat ze het zonder hun frontman ook konden redden. En dat konden ze ook.

Wat zo leuk is aan Hazmat Modine is niet alleen dat er verschillende muziekstijlen moeiteloos met elkaar gecombineerd worden – New Orleans jazz, blues, cajun, gypsy swing, balkanblues en folk, om maar wat te noemen – het is ook een band waarin je alle leeftijden terugvindt, plus blank en zwart, man en vrouw. Het plezier waarmee al die generaties hier stonden te spelen was buitengewoon aanstekelijk, moet ik zeggen, en de zaal was het volledig met me eens. Een bijzondere ervaring – een band die improviserend, zonder hun charismatische frontman, toch een topconcert weet neer te zetten. Chapeau!

hazmat modine in kleine bezetting