Mondo Leone en Rowwen Heze zijn begrippen, en de twee mannen die de basis vormen, Leon Giesen (die in zijn eentje Mondo Leone, oftewel de Wereld van Leon vormt) en Jack Poels maakten met zijn tweeën in 2003 een album, Holland America Lijn, dat iets minder aandacht trok dan de albums van Rowwen Heze, maar dat wat mij betreft net zo leuk was. Poels kon er wat mooie liefdesliedjes in kwijt, en Giesen schreef er ook een paar hele mooie nummers voor.

Toen Leon voor zijn huiskamertheater een avond aankondigde met een Limburgse “mystery guest” hadden we al een donkerbruin vermoeden dat het Poels wel eens zou kunnen zijn, en dat bleek ook zo te zijn. Je kon intekenen, en je moest er snel bij zijn, want er kunnen maar dertig mensen in MondoLeone’s theatertje. Wat dat betreft is het een goed idee om je aan te melden voor de mailing list van MondoLeone, want hij heeft wel vaker van dit soort aangename verrassingen, maar dat even terzijde. Onderaan deze tekst vind je de link naar zijn website, daar vind je de benodigde links om in het vervolg van dit soort lekkers en meer verzekerd te zijn.

De avond was precies wat je ervan kon verwachten – twee mannen met gitaren die in een intieme setting het album van twaalf jaar geleden nog eens gingen spelen, ondertussen verhalen en anecdotes vertellend. Poels kende alle teksten al lang niet meer uit het hoofd, en moest dus van spiekbriefjes werken, maar dat had ook wel wat. Veel dichter bij de basis kom je niet, volgens mij.

Poels speelde tussendoor ook nog even in zijn eentje Rowwen Heze’s De Peel in Brand, “om even iets te kunnen zingen waar ik geen spiekbriefje voor nodig heb”, en dat klonk fantastisch als solonummer, Poels alleen op gitaar, zingend, met Giesen alleen op het laatste even bijspringend. Mooi.

Op het allerlaatst, toen de hele cd was gespeeld, kwam er nog een bijzondere toegift, met gast – Leon Giesen blijkt namelijk ooit een nummer over zijn moeder geschreven te hebben dat een onverwachte carnavalshit in half Limburg is geworden – daar kregen we een fraaie trioversie van te horen – Dansmarietje. Een heerlijke afsluiter van een buitengewoon geslaagde avond.

De betalingsfilosofie van Leon verdient ook nog even een vermelding – na afloop werden er ouderwetse bruine loonzakjes uitgedeeld met het verzoek je eigen netto uurloon in het zakje te doen, want “zo betaalt feitelijk iedereen evenveel”. Een mooi principe.

• Mondo Leone, en kijk vooral ook even bij het Instituut voor Verwondering