Anthony Furey is de frontman van The Young Folk, een Ierse intelligente folkrockband uit Dublin, waarvoor ze bij het wereldmuzieklabel ARC Music speciaal een sublabel, Pixie Pace Records, hebben ingericht. Zo sterk geloven ze daar in deze band. Ik vroeg Anthoney Furey na afloop van het slotconcert van hun Nederlandse tournee, op 6 maart in de Oosterpoort in Groningen, waarom ze die bandnaam hadden gekozen, omdat ik het een vreemde naam vond voor een band die uitblinkt in intelligente liedjes.

Furey zei dat hij het achteraf ook geen slimme naam vond, maar dat hij hoopt dat de mensen vooral naar de muziek willen luisteren, en dat The Young Folk dan een soort merknaam wordt voor hun soort alternatieve folk. Ik vertelde dat ik een nummer als The Hunter als een klein meesterwerkje beschouw, een kleine kathedraal van een liedje, een short story samengebald in een fraai gecomponeerd liedje, dat niet alleen uitblinkt door een goede tekst, maar ook door een geraffineerde compositie. Ik vroeg naar aanleiding van dat liedje, waarin ook de schrijver Sherwood Anderson genoemd wordt, of Furey ook een lezer is, en hij antwoordde dat dat zeker zo is, dat literatuur absoluut een inspiratiebron is. Naar aanleiding daarvan hadden we het even over een Ierse schrijver als Flann O’Brien aka Myles, die je vaker moet lezen om hem echt te kunnen waarderen, en de verwantschap met de liedjes van The Young Folk.

De band schrijft om de beurt liedjes – Anthony Furey schrijft de meeste liedjes, maar toetsenist en zanger Paul Butler schrijft ook, net als bassist, mandolinespeler en harmonyzanger Tony McLoughlin. De rest van de band springt dan vaak nog in als het op arrangeren aankomt, zoals je kunt horen als je ze The Hunter live hoort spelen en drummer Patrick Hopkins de boel mooi opjaagt, of als je hoort hoe trombonist en synthesizertovenaar Alex Borwick arrangementen met zijn bijdragen verrijkt.

Live is de band fantastisch, en dan hoor je ook goed dat ze eigenlijk geen zwak nummer in hun volledig zelfgeschreven repertoire hebben. Ze spelen zo’n anderhalf uur elektrisch en komen dan met een verrassende afsluiting – ze gaan voor de toegift de zaal in en spelen akoestisch nog twee nummers, waarbij hun magnifieke samenzang nog beter tot hun recht komt. Ik zei tegen Furey dat ik dat indrukwekkend vond en suggereerde om de volgende keer een bonus-cd met akoestische versies tot te voegen – hij vertelde dat dat al in de planning zat, want ik was blijkbaar niet de eerste die weggeblazen werd door hun akoestische optreden.

De tweede cd, First Sign of Morning, werd eerst in Nederland uitgebracht, nog voor Ierland en Engeland, want de band heeft iets met Nederland – Furey wou altijd al graag in Paradiso optreden, en toen dat lukte was er al een eerste drempel genomen, dus de band heeft het gevoel dat Nederland hun goedgezind is. Maar wat wil je ook? Een band die intelligente liedjes maakt, met goede teksten, mooi geconstrueerde composities, fantastisch gearrangeerd, met geweldige zang – en die het live ook nog eens heel goed doen…

Furey vertelde dat ze al materiaal klaar hebben liggen voor minstens twee nieuwe albums, dus dat er in november waarschijnlijk weer wat te verwachten valt. The Young Folk – een uitstekende band van vijf zeer getalenteerde jonge gasten die het goed met elkaar kunnen vinden, die duidelijk in de flow zitten en die er zin in hebben – hou ze in de gaten!