Half december 2007 trad de band NO Blues op in de Amer in Amen. Een van de toeschouwers kocht onmiddellijk een cd in de eerste pauze en vroeg aan haar vriendin: “is ‘Arabicana’ een muziekgenre?”. Het antwoord is nee, maar de vraag is niet zo gek, want deze band maakt muziek die zo volstrekt vanzelfsprekend klinkt dat je al gauw het vermoeden bekruipt dat er wel veel meer bands dit soort muziek zullen maken. NO Blues is echter een volstrekt unieke band die muziek maakt die voor de wereldmuziekpolitie te veel blues bevat, en voor de bluespolitie teveel arabische invloeden. Feit is dat de band ongehoord avontuurlijke muziek maakt.

Productiehuis Oost-Nederland organiseert onder meer ontmoetingen tussen muzikanten uit verschillende muzikale culturen. Toen ze Ad van Meurs, ook bekend als the Watchman, samenbrachten met ud-speler Haytham Safia en bassist Anne-Maarten van Heuvelen gebeurde er iets magisch – het klikte niet alleen, maar ze gingen samen meteen liedjes schrijven, en begonnen muziek te maken die Amerikaanse folkblues en Arabische klassieke muziek perfect met elkaar verbindt op een buitengewoon opwindende manier. Van Meurs is de oude rot van de drie, maar je ziet dat hij tijdens het optreden niet alleen zit te genieten, maar dat hij ook scherp gehouden wordt door de jonge honden om hem heen. Hij zegt er zelf over: “Het is ook een verademing dat ik nu een keertje niet in mijn eentje de kar hoef te trekken. The Watchman is mijn eigen project, waarbij ik zelf steeds in de spotlight sta, maar dit doen we echt samen, als band, en dat is heerlijk.”

Al tijdens de opnamen voor het eerste album ging Ankie Keultjes, die in de opnamestudio ook achter de knoppen zit, meezingen, en percussionist Osama Maleegi bleek alle Arabische tempo’s en ritmewisselingen perfect in de vingers te hebben, dus ook hij paste perfect in de band. Hij is de enige die niet zingt, want Ankie Keultjes, die in Amen achter in de zaal ook al achter de knoppen zat, ging af en toe staan om solo te zingen (voor de tweede stem bleef ze zitten). Dat betekent dat deze band maar liefst vier uitstekende zangers telt, en vier fenomenale instrumentalisten. Bij elkaar opgeteld is dat nog steeds geen garantie voor succes, maar zoals gezegd – hier gebeurt iets magisch, en dat heeft al twee fantastische cd’s opgeleverd die we iedereen kunnen aanraden die van goede muziek houdt.

Luister maar eens naar de onderkoelde zang van bassist van Heuvelen in zijn zelfgeschreven The Regular (waarbij de band overigens tekent voor de muziek), en naar de fraaie wereldfusiearrangementen van dat nummer, en dan naar de hemelse zang van Keultjes in Wayfaring Stranger en de gepassioneerde zang van Haytham Safia in onder meer Rageen Rambling, waarin hij ook mooi duetteert met van Heuvelen. Ad van Meurs lijkt de boel met zijn onstspannen zang als rots in de branding bij elkaar te houden. Tijdens het optreden kregen we ook een paar nieuwe nummers te horen, waaronder het schitterende Fatoem-Truus, een titel die mooi aangeeft waar de heren mee bezig zijn. Het gaat gewoon om een zeer geslaagde fusie van hollandse en arabische musici die americana in hun unieke muziek integreren en daarmee iets volstrekt eigens creëren. Uniek, maar toch vertrouwd, en het is dus niet verwonderlijk dat de voorraad cd’s die ze meenemen naar hun optredens na afloop volledig uitverkocht raken. Het wachten is nu op het derde album, en we rekenen erop dat Fatoem-Truus er te vinden is.

De cd’s van NO Blues zijn allebei aanraders van de eerste orde, maar hou ook hun speellijst in de gaten, en ga onmiddellijk kijken als ze bij jou in de buurt spelen.